Καινά δαιμόνια. Του Θόδωρου Μαργαρίτη
Η πρωτοβουλία για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών άνοιξε μία μεγάλη ιδεολογική συζήτηση. Σύμφωνοι! Το θέμα αυτό δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας, ούτε έχει την ένταση από τα μεγάλα προβλήματα όπως η ακρίβεια, η κατάσταση της δημόσιας υγείας, η υπονόμευση των κρατικών πανεπιστήμιων. Ζούμε όμως και με άλλα σημαντικά θέματα που αφορούν την καθημερινότητα των ανθρώπων στον ιδιωτικό τους χώρο. Από την εποχή της Φόνισσας του Παπαδιαμάντη για την προίκα, μέχρι την μοιχεία και πρόσφατα την ταυτότητα φύλου. Τι να κάνουμε; Υπάρχουν και ζητήματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις έμφυλες σχέσεις, την σεξουαλικότητα. Ο κόσμος μας δεν είναι μόνο το χρήμα και οι σχέσεις παραγωγής.
Θα είμαι ειλικρινής. Υποστηρίζω μια σκληρή κριτική στην κυβέρνηση της ΝΔ για το βαρύ ταξικό πρόσημο που έχει. Όμως εδώ οι επιλογές του Κ.Μητσοτάκη είναι στην σωστή κατεύθυνση. Πολύ περισσότερο μάλιστα που τοποθετείται αυτοκριτικά για την στάση της ΝΔ στην καταψήφιση των αλλαγών στο οικογενειακό Δίκαιο από τον Α.Παπανδρέου το 1982.
Το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια ενισχύει την ισότητα των ανθρώπων και υπερβαίνει τις διακρίσεις. Για την τεκνοθεσία, προφανώς είναι ακατανόητες οι επιφυλάξεις στην υιοθεσία ορφανών παιδιών. Η περίπτωση της υποβοηθουμένης αναπαραγωγής από παρένθετη μητέρα θέλει μεγάλη κουβέντα. Αυτή η επιλογή σχετίζεται με ζητήματα υγείας και γονιμότητας για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Και πράγματι μια μανιέρα εκμετάλλευσης φτωχών γυναικών ως μηχανισμών αναπαραγωγής έχει εύλογες ενστάσεις.
Το κρίσιμο όμως είναι η ένταση των διαφωνιών για την κυβερνητική κίνηση επί της αρχής. Μία οσμή ακροδεξιού λαϊκισμού κινείται στον δημόσιο διάλογο. Από αυτή την άποψη το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ οφείλει- με βάση και τους μεγάλους εκσυγχρονισμούς που έχει φέρει αυτός ο χώρος στο πεδίο των δικαιωμάτων- να έχει δυναμική θέση χωρίς συμψηφισμούς. Όπως δεν είχε ο Συνασπισμός στην στήριξη της πρωτοβουλίας Σημίτη για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Τότε ο Συνασπισμός δεν είχε καμία υπεκφυγή ως προς την σαφή θέση του υπέρ του Σημίτη, παρά τις ταλαντεύσεις και τις ενστάσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια τη ΝΔ. Το κόμμα δηλαδή που αντιτάχτηκε στις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, στην μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στο σύμφωνο συμβίωσης, στην ταυτότητα φύλου. Μία βαριά συντηρητική αντίδραση απέναντι στην λογική της ισότητας, των δικαιωμάτων, του εκσυγχρονισμού. Αυτό δεν αλλάζει τον χαρακτήρα του κυβερνητικού κόμματος έστω και αν ο Μητσοτάκης με την δύναμη της ισχυρής πρωθυπουργικής θέσης επιβάλει νέες καταστάσεις.
Η συντηρητική Δεξιά είναι εδώ. Και οι συντηρητικοί βουλευτές που παριστάνουν τους «αντιστασιακούς» μέσα στο κόμμα της ΝΔ είναι τα ίδια πρόσωπα που ήταν βουβά για τα Τέμπη, για τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα, για τα χατίρια προς τους πλούσιους. Εδώ χαϊδεύουν τα αρνητικά ένστικτα σε όσους φοβούνται τα «καινά δαιμόνια» -για να θυμηθούμε και τον Σωκράτη- που κρύβονται πίσω από την αποδοχή των δικαιωμάτων για τους συμπολίτες μας με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Ο Μητσοτάκης βρήκε την ντρίπλα της αποχής για αυτούς τους κυβερνητικούς βουλευτές. Όμως η ντρίπλα αυτή δεν ακυρώνει την κριτική. Πολλοί μέσα στην ΝΔ είναι με το παρελθόν. Όχι με το μέλλον. Κατά κάποιο τρόπο θυμίζουν όσους τους προηγουμένους αιώνες θεωρούσαν απαράδεκτο το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
