Κάτω από το χαλάκι… Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

Η κ. Λαγκάρντ είπε ότι δεν θα επι­τρέ­ψει παι­γνί­δια με τα ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα και ανα­κοί­νω­σε μέ­τρα που μας δια­σφα­λί­ζουν χα­μη­λό κό­στος δα­νει­σμού και μετά τον Μάρ­τιο 2002, όταν θα λή­ξει το έκτα­κτο πρό­γραμ­μα (ΡΕΡ­Ρ) που κατ’ εξαί­ρε­ση είχε συ­μπε­ρι­λά­βει την Ελλά­δα. Έτσι, (α) η Ε­ΚΤ θα επα­νε­πεν­δύ­ει σε ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα τα λε­φτά από όσα λή­γουν, (β) μπο­ρεί να αγο­ρά­ζει ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα και με κά­ποια από τα λε­φτά ομο­λό­γων άλ­λων κρα­τών που θα λή­γουν και (γ) αν χρεια­στεί δεν θα δι­στά­σει να επα­νεκ­κι­νή­σει το ΡΕΡ­Ρ. Ουσια­στι­κά, η Ε­ΚΤ μας στρώ­νει ένα χαλί έως ότου ανα­κτή­σου­με εκεί­νη την πι­στο­λη­πτι­κή αξιο­λό­γη­ση που θα μας επι­τρέ­ψει να συμ­με­τέ­χου­με στο τα­κτι­κό πρό­γραμ­μά της -περί τα τέλη 2022.

Το ερώ­τη­μα εί­ναι αν θα αξιο­ποι­ή­σου­με το χαλί για να ανοί­ξου­με βήμα ή θα επι­διώ­ξου­με να ανα­παυ­τού­με, χα­λα­ρά, πάνω σε αυτό. Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα ρέ­πει στο δεύ­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο.

Μία έν­δει­ξη εί­ναι η εξό­φθαλ­μη προ­διά­θε­σή του να εξω­ρα­ΐ­ζει δύ­σκο­λες κα­τα­στά­σεις και να κρύ­βει ακαν­θώ­δη προ­βλή­μα­τα κάτω από το χα­λά­κι. Συμ­βαί­νει στο πε­δίο της οι­κο­νο­μί­ας κάτι ανά­λο­γο με αυτό που συμ­βαί­νει στο θέμα της παν­δη­μί­ας: Άλλο­τε υπο­τί­θε­ται ότι μπαί­νου­με στο τε­λευ­ταίο μίλι, άλ­λο­τε ότι έχου­με άρι­στο σύ­στη­μα μο­νά­δων εντα­τι­κής θε­ρα­πεί­ας, υπό τη μό­νι­μη επω­δό ότι (ποτέ, μα ποτέ!..) δεν υπάρ­χει ανά­γκη πρό­σθε­των μέ­τρων προ­στα­σί­ας -πα­ρό­τι μας βα­ραί­νει μα­κά­βριο ευ­ρω­παϊ­κό ρε­κόρ θα­νά­των. Και αίφ­νης, «σκά­ει» μια με­λέ­τη των Σ. Τσιό­δρα- Θ Λύτρα και με θό­ρυ­βο ανα­τρέ­πε­ται το σκη­νι­κό: Όλοι, μαζί κι οι «ανώ­τα­τοι» κυ­βερ­νη­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες, μα­θαί­νουν ότι δεν έχου­με τις κα­λύ­τε­ρες ΜΕ­Θ στο κα­λύ­τε­ρο Ε­ΣΥ της κα­λύ­τε­ρα προ­ε­τοι­μα­σμέ­νης χώ­ρας της Ευρώ­πης…

Οι εξω­ραϊ­σμοί βρί­θουν στο πε­δίο της οι­κο­νο­μί­ας.

Λέγε­ται ότι έχει λυ­θεί το πρό­βλη­μα των κόκ­κι­νων δα­νεί­ων ενώ, στα αλή­θεια, αυτό που βα­σι­κά έχει γί­νει εί­ναι να τα ξε­φορ­τω­θούν οι τρά­πε­ζες από τους ισο­λο­γι­σμούς τους και να φορ­τω­θούν σε funds, για να συ­νε­χί­σουν να λι­μνά­ζουν εκεί. Λέγε­ται ότι υπάρ­χει εκρη­κτι­κή ανά­πτυ­ξη, ενώ αυτό που πραγ­μα­τι­κά γί­νε­ται εί­ναι μια τα­χεία ανα­πλή­ρω­ση των απω­λειών του Α­Ε­Π με πα­ράλ­λη­λη ανα­πλή­ρω­ση όλων των διαρ­θρω­τι­κών αδυ­να­μιών του –εξ ου και η εκτί­να­ξη της μαύ­ρης τρύ­πας στο ισο­ζύ­γιο και η δια­τή­ρη­ση της ανερ­γί­ας σε δρα­μα­τι­κό ύψος. Λέγε­ται ότι θα τρέ­ξουν γρή­γο­ρα τα έργα του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης (ΤΑ­), απο­σιω­πά­ται ότι έχουν με­τα­φερ­θεί σε αυτό όλα τα ώρι­μα έργα του Ε­ΣΠΑ­ – γι’ αυτό πυ­κνώ­νουν οι ανη­συ­χί­ες αν/​πως θα απορ­ρο­φη­θούν οι πό­ροι του Ε­ΣΠΑ τα αμέ­σως επό­με­να χρό­νια.

Για να λύ­σεις ένα πρό­βλη­μα προ­ϋ­πό­θε­ση εί­ναι να το δεις, να το κα­τα­νο­ή­σεις. Βολευό­μα­στε στο αντί­θε­το. Αντί να βλέ­που­με το βου­νό του χρέ­ους, ευ­χα­ρι­στιό­μα­στε επει­δή δα­νει­ζό­μα­στε κι άλλα, με χα­μη­λό επι­τό­κιο -χάρη στην Ε­ΚΤ. Αντί να μας αγ­χώ­νει μια οι­κο­νο­μι­κή με­γέ­θυν­ση που στη­ρί­ζε­ται ημι-απο­κλει­στι­κά στην κα­τα­νά­λω­ση (την οποία θα μειώ­σει το επερ­χό­με­νο τσου­νά­μι ανα­τι­μή­σε­ων, που επί­σης προ­σποιού­μα­στε ότι δεν βλέ­που­με…) νιώ­θου­με εθνι­κά υπε­ρή­φα­νοι για αυ­τήν. Αντί να μας ανη­συ­χεί η κλι­μα­τι­κή κρί­ση, εί­μα­στε «ok» επει­δή οι επεν­δύ­σεις που χρη­μα­το­δο­τεί το ΤΑ­ «δεν θα βλά­πτουν σο­βα­ρά το πε­ρι­βάλ­λον» (αυτή εί­ναι η ρή­τρα…) και αντι­με­τω­πί­ζου­με τα ακραία και­ρι­κά/​πλημ­μυ­ρι­κά φαι­νό­με­να όπως και τις φω­τιές: Εκκε­νώ­νο­ντας πε­ριο­χές. Οι κά­τοι­κοι προ­λη­πτι­κά με­τα­κι­νού­νται, η ανε­πάρ­κεια των υπο­δο­μών και τα κα­κώς κεί­με­να πα­ρα­μέ­νουν και τους πε­ρι­μέ­νουν. Κάτι σαν τον τοί­χο, μπρο­στά μας.

Δημοσίευση από “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”