Ισότητα στο γάμο. Της Άννας Παπαδοπούλου
Εδώ και κάποιους μήνες ο Πρωθυπουργός, με διαρροές στον Τύπο, καταγράφει και αξιολογεί τις αντιδράσεις των γαλάζιων βουλευτών, των μελών της παράταξής του, αλλά και εν γένει των πολιτών, σε ό,τι αφορά το υπό επεξεργασία σχέδιο νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, άλλως και ορθότερα, για την ισότητα στον γάμο ανεξαρτήτως φύλου.
Αρχικώς, η μέθοδος αυτή του Πρωθυπουργού, της «σφυγμομέτρησης» και υπολογισμού του πολιτικού κόστους, αποτελεί μια λιγόψυχη αντιμετώπιση των άμεσα ενδιαφερόμενων προσώπων. Μεταρρυθμίσεις σχετικές με την κατοχύρωση ατομικών ελευθεριών δεν μπορούν να υπόκεινται σε δημόσιο πολιτικό bras de fer, διότι αφορούν ανθρώπους που ζουν με τη προσμονή και συνδέονται με την ίδια τους την υπόσταση. Η νομοθετική πρωτοβουλία, που αφορά την ειλικρινή προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, έναν δρόμο ακολουθεί: απόφαση, αδιαπραγμάτευτη στάση, εφαρμογή.
Στο διά ταύτα. Οφείλουμε εν έτει 2023 να υπερασπιστούμε μια προοδευτική κοινωνία, με πρόταγμα την εξάλειψη των διακρίσεων και αποκλεισμών βάσει φύλου, φυλής, καταγωγής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρίας. Η αποτελεσματική απάντηση στα λεγόμενα μετα-υλιστικά αιτήματα, τα συνδεόμενα με τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα, υπηρετεί ακριβώς την ανοικτή και σύγχρονη κοινωνία.
Στο πλαίσιο αυτό, τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν πρέπει να αναμένουν άλλο να «ωριμάσουν οι συνθήκες» όσον αφορά το θεμελιώδες δικαίωμά τους στον γάμο και στη δημιουργία οικογένειας. Η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού δεν νοείται να τίθεται υπό την επιφύλαξη της αποδοχής του από το ελληνικό κράτος. Ο ρόλος του τελευταίου περιορίζεται, εν προκειμένω, στο να αγκαλιάζει τη μοναδικότητα, να σέβεται την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, τη προσωπική αυτονομία και, εντέλει, την αρχή της ισότητας και της ίσης μεταχείρισης των πολιτών. Οτιδήποτε άλλο υπηρετεί μάλλον λογικές ομοιομορφίας και επιβολής ενός συγκεκριμένου συντηρητικού προτύπου για τη μορφή της οικογένειας. Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το νομικό πλαίσιο και η ελληνική πολιτεία έχει κλείσει επί μακρόν τα μάτια σε ήδη διαμορφωθείσες καταστάσεις που απαιτείται να ρυθμιστούν, πολλώ δε μάλλον επειδή αφορούν και δικαιώματα παιδιών. Οφείλει να επέμβει άμεσα, συμμορφούμενη και με τις επιταγές του ενωσιακού δικαίου, ώστε να θεσπίσει τον γάμο ανεξαρτήτως φύλου, να προβλέψει τη πρόσβαση στην τεχνική γονιμοποίηση ανεξαρτήτως φύλου με ταυτόχρονη αναγνώριση συγγενικού δεσμού από τη γέννηση του παιδιού. Επίσης, να ρυθμίσει τα προβλήματα των ομόφυλων ζευγαριών που ήδη μεγαλώνουν παιδιά στην Ελλάδα, όπως και την παιδοθεσία ανεξαρτήτως φύλου. Είναι πια πολλές οι έρευνες στο εξωτερικό που αποδεικνύουν πως τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη και φροντίδα, ενώ το ίδιο φύλο των γονέων δεν αναπτύσσει καμία αρνητική επιρροή στη συναισθηματική, κοινωνική, σεξουαλική ανάπτυξή τους.
«Έχω εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου, δεν έχω εξοικειωθεί με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι τα λόγια καρκινοπαθούς λεσβίας μητέρας. Αποφάσισαν με τη σύντροφό της και απέκτησαν με τεχνική γονιμοποίηση παιδί, το οποίο μεγαλώνουν μαζί. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει τη σύντροφό της ως γονέα του παιδιού, ώστε, εάν αυτή φύγει από τη ζωή, νομικά το παιδί της θα μείνει ορφανό και θα το αναλάβουν συγγενείς της. Είναι μεγάλη η περιπτωσιολογία «αθέατων γονιών», αλλά η ουσία είναι η εξής: Δεν μπορούμε ως κοινωνία να αρνούμαστε την ύπαρξη συναισθημάτων και προσωπικών-οικογενειακών δεσμών. Είναι ζευγάρια, είναι οικογένεια, είναι γονείς.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο
