Η ΤΙΝΑ και ο Stefanos. Του Χρήστου Μέγα

Εδώ και δέκα τέσσερα (14) χρόνια μας λένε δεν υπάρχει εναλλακτική (“There Is No Alternative” το έλεγε η Θάτσερ, σαν ΤΙΝΑ έχει περάσει στην πολιτική ορολογία).

Όντως, τα πρωτοφανή οικονομικά γεγονότα στις αρχές του αιώνα οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Δεν ήταν το χρέος (μόνο) το πρόβλημα ή το έλλειμμα. Με μέτρα σοκ θα μπορούσε αυτά τα ελεγχθούν.

Τελικά δεν υπήρχε Σχέδιο και δεν υπηρετήθηκε καθολικά. Ενώ έχουμε κοινωνικό σοκ, ελάχιστα διορθώθηκαν. Και πολλά επιδεινώθηκαν.

Είναι το (λιγότερο γνωστό) εμπορικό ισοζύγιο που κατατρώει ακόμη σήμερα τις ελληνικές σάρκες. Βγαίνει χρήμα στο εξωτερικό για να φέρουμε μέσα πετρέλαιο (δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά), αλλά και σκόρδα. Μοσχαρίσιο κρέας και ντομάτες σε μεγαλύτερες ποσότητες. Τα αναγκαία είδη τεχνολογίας, αλλά και αλεύρι και ζάχαρη σε συνεχώς και μεγαλύτερες ποσότητες. Αυτή η τάση θα ενισχυθεί μετά τις καταστροφικές πλημμύρες.

Και τι διορθώθηκε τα τελευταία αυτά χρόνια που η χώρα είναι στην εντατική και οι πολίτες διασωληνωμένοι; Θα πω ελάχιστα (για να μην θεωρηθώ μηδενιστής).

Γιατί, εν τω μεταξύ, το χρέος αυξήθηκε (και ως απόλυτο μέγεθος και σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ) και το διαθέσιμο εισόδημα, που προηγουμένως κανιβαλίστηκε προκειμένου να διορθωθεί το εξωτερικό έλλειμμα, συρρικνώνεται καθημερινά. Τώρα λόγω ακρίβειας.

Για την σωτηρία της χώρας όντως τότε υπήρχε μόνο η ΤΙΝΑ. Με τα όποια προβλήματα εφαρμογής των αναγκαίων μέτρων. 

Αλλά τώρα, δέκα τέσσερα χρόνια μετά, για την πλειοψηφία του Λαού δεν υπάρχει προοπτική. Και όσο οι ιθύνοντες λένε «ΤΙΝΑ και ξερό ψωμί», ο κόσμος μπορεί να σφυρίζει… Stefanos. Απολιτίκ αλλά αλλιώς…

Ερήμωση 

Στο Θεσσαλικό κάμπο υπήρξε καταστροφή βιβλικών διαστάσεων. Αλλά εδώ και χρόνια στην (μη τουριστική) Περιφέρεια παρατηρείται, με απόλυτη αδιαφορία από τα κόμματα της Αθήνας, διαλυτική εγκατάλειψη και μη αναστρέψιμη δημογραφική κρίση.

Η επαγγελματική κινητικότητα έχει εξαφανιστεί, η μικρή επιχειρηματικότητα, αποκομμένη από την κοινοτική χρηματοδότηση (ελλείψει φορολογικής ενημερότητας) και αποκλεισμένη από τις τράπεζες, στηρίζεται στην φοροδιαφυγή. Μέχρι να συνταξιοδοτηθεί και ο τελευταίος επαγγελματίας.

Οι νέοι προτιμούν μια θέση μόνιμου οπλίτη των 800 ευρώ μακριά από τον τόπο συμφερόντων τους, παρά τη δραστηριοποίησή τους στον ιδιωτικό τομέα που δεν ανταμείβει.

Εκεί βρίσκεται και η επιλογή/ προτίμηση Κασσελάκη. Δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, σε κάθε περίπτωση, βρίσκεται σε κρίση προσανατολισμού και ρόλου:

– Αριστερά και καθαρά, έστω χωρίς αποτελέσματα ή κυβερνητικά με αβαρίες;

– Με τους δικαιωματιστές και την αναδιανομή ή με την παραγωγή (με κανόνες) και την μεγέθυνση;

Τα φαινόμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν προέκυψαν εν αιθρία. Είχε προηγηθεί το «πρόγραμμα» της Θεσσαλονίκης (2014), η διακήρυξη «με ένα άρθρο και ένα νόμο», το δημοψήφισμα του 2015. 

Στον αντισυμβατικό χώρο υπήρχαν σπέρματα του Σώρρα, σπόροι του Βαρουφάκη, ανατολίτικη «τύχη», ορθόδοξη μοιρολατρία. Η θεωρεία για τους “άλλους” που αποτελούν το κακό ριζικό μας. Κάτι που μας βολεύει ώστε να ζούμε με την ήσσονα προσπάθεια.

Η κουλτούρα της αντισυμβατικής συμπεριφοράς, του «αντάρτικου» (έστω απέναντι στην εκμετάλλευση που αποτελούν το «πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ»), είναι παντού διαδεδομένα. Και φάνηκε τώρα στην κάλπη για τον Πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τεκμηρίωση με πάθος

Αλλά από την άλλη και ο ρεαλισμός θέλει όραμα. Η τεκμηρίωση πάθος. Οι μεταρρυθμίσεις διάχυση των ωφελειών. Ο ορθός και τον εναλλακτικό λόγο. Η υπευθυνότητα τον λαϊκό παράγοντα. Ο ορθολογισμός θέλει προοπτική!

Ειδικά τώρα, μετά την πανδημία, που έχουν πάρει το πάνω χέρι οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι με την «αναγκαία» λιτότητα.

Την στιγμή που πλήττεται, κατ΄ αυτόν τον τρόπο μάλιστα, η εργασία και καταστρέφεται ο ελεύθερος χρόνος του απασχολούμενου. «Αν θέλεις να βελτιώσεις τα οικονομικά σου, κάνε δεύτερη δουλειά…» λέει ο τελευταίος νόμος της ΝΔ.

Όλα αυτά σε μια χώρα που βρίσκεται στο 14ο χρόνο των αλλεπάλληλων κρίσεων χωρίς καμία προοπτική για την προσεχή 4ετία. Όπου το λάδι, το τυρί και το κρέας, τρία εκ των βασικότερων αγαθών του νοικοκυριού, προσεγγίζουν τα 15 ευρώ το κιλό το καθένα. Άρα, με δυσκολία διακρίνει κανείς τι είναι λαϊκό και πού αρχίζει το λαϊκίστικο.

Χώρια που και ο λαϊκισμός, με βάση το «λαϊκόμετρο» που τηρεί η κυβέρνηση, μπορεί να μοιάζει με την χοληστερίνη. Σε λελογισμένες δόσεις διευκολύνει μια καλύτερη κοινωνική υγεία.

Υ.Γ. Το παρόν άρθρο γράφτηκε πριν το χθεσινοβραδινό αποτέλεσμα. Πλέον, η επόμενη «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ θα δοθεί για τον έλεγχο της Κεντρικής Επιτροπής, όποτε και εάν γίνει Συνέδριο. Θα ακολουθήσει η (πολύ)διάσπαση. Το «πνεύμα» όμως του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ισχυρό. Ενισχυόμενο από τις συγχύσεις μεταξύ λαϊκιστικού και αναγκαίου, ανάμεσα στις διεκδικήσεις και τους «Μεσσίες».

Αλλά, προσοχή! Δεν βγήκε το τζίνι από το μπουκάλι. Απλώς η επιλογή Κασσελάκη ενίσχυσε την απολιτίκ συμπεριφορά. Την έντονη και χωρίς αρχές κινητικότητα των ψηφοφόρων. Ιδού ο πραγματικός λαϊκισμός, ικανός να αιμοδοτήσει το πραγματικό πρόβλημα: την ακροδεξιά.

Αναδημοσίευση από ieidiseis.gr