Η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ
Λίγα χρόνια πριν μιλούσαμε για την δυναμική επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη…Όπως έδειχναν οι εξελίξεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Σήμερα η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Στις εκλογές της Ιταλίας, της Σουηδίας, αλλά και λίγο πριν της Γαλλίας, η Ακροδεξιά σήκωσε κεφάλι. Η σοσιαλδημοκρατία έδειξε και πάλι αδύναμη να διατυπώσει ένα νέο πειστικό για τους πολίτες λόγο.
Σίγουρα όταν η Ακροδεξιά ανεβαίνει και τα αυταρχικά καθεστώτα ενισχύονται, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα για το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, για την ίδια δημοκρατία.
Όμως η έκφραση της ανησυχίας δεν φθάνει, δεν επαρκεί. Χρέος μας πρώτα είναι να ερμηνεύσουμε το γιατί, το τι οδήγησε τους πολίτες σε αυτές τις επιλογές. Μετά να πάρουμε νέες αποφάσεις, να αλλάξουμε ρότα, ώστε η σοσιαλδημοκρατία να «αρέσει» και πάλι, να γίνει η πολιτική δύναμη που πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.
Τι επηρέασε; Αναμφίβολα η διπλή κρίση, η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις δραματικές εξελίξεις στις τιμές της ενέργειας και των προϊόντων.
Κρίση που ενέτεινε τα προβλήματα στα νοικοκυριά, που οδήγησε στην αύξηση των ανισοτήτων, ενίσχυσε την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το αύριο. Οι σημαντικές προσπάθειες που έγιναν κυρίως στην αρχή της πανδημίας (οικονομικές ενισχύσεις, Ταμείο Ανάκαμψης), δεν είχαν συνέχεια.
Κρίση μέσα στην οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση (ιδιαίτερα στον πόλεμο και το ενεργειακό), υπέστη δεινή ήττα στην συνείδηση των πολιτών της, όταν τα επιμέρους εθνικά -μικρό η μη – συμφέροντα ουσιαστικά την καταδίκασαν σε αδράνεια,. Όταν οι περισσότερες ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν έπεισαν ότι διαθέτουν το ανάστημα, να οδηγήσουν το καράβι με ασφάλεια μέσα στην τρικυμία.
Βλέπουμε ένα σταθερό μοτίβο στις εκλογές. Όποιος κυβερνά ή κυβέρνησε, παθαίνει εκλογική ζημιά και οι πολίτες αναζητούν λύσεις αντισυστημικές, που πολλές φορές ενισχύουν τον αυταρχισμό, τον λαϊκισμό, την Ακροδεξιά. Καθόλου τυχαίο ότι ακόμη και στις δημοσκοπήσεις στη Γερμανία η Ακροδεξιά δείχνει ενισχυμένη.
Τι κάνουμε λοιπόν, όσοι πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προοδευτικοί δημοκράτες; Σίγουρα δεν καθόμαστε μοιρολατρικά να περιμένουμε το μοιραίο.
Ναι, πιστεύουμε πάντα στην αναγκαιότητα
αυτού του πολιτικού χώρου και στην διάκριση του με την δεξιά, την συντήρηση. Με
ένα όμως διαφορετικό, νέο περιεχόμενο.
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αρκούν οι συνταγές του παρελθόντος. Ότι
και να γίνει δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο χθες, Οι εξελίξεις το ξεπέρασαν. Οι
οικονομίες, το παραγωγικό μοντέλο, η εργασία, οι κοινωνικές προτεραιότητες
αλλάζουν. Νέες ανησυχίες και ζητούμενα διαμορφώνονται στις κοινωνίες.
Αυτό που μένει σταθερό είναι οι αξίες μας, η πίστη μας σε μια δίκαιη κοινωνία με συνοχή, χωρίς διακρίσεις, με σεβασμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών και με Ευρώπη πραγματικά ενωμένη με κοινές πολιτικές σε όλους τους τομείς.
Όμως χρειαζόμαστε νέες απαντήσεις που να πείθουν και να κινητοποιούν τους πολίτες. Έτοιμες λύσεις δεν βλέπω να υπάρχουν. Οφείλουμε όμως να τις αναζητήσουμε.
Τα ερωτήματα είναι μπροστά μας:
Προοδευτικό είναι πράγματι ότι μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες. Πώς θα το κάνουμε πράξη; Όταν μάλιστα η μείωση των ανισοτήτων ή καλύτερα η διασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλους προϋποθέτουν μεγάλες αλλαγές όχι μόνο στην κοινωνική πολιτική, αλλά και στα συστήματα υγείας, παιδείας, πρόνοιας;
Με ποιες αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο θα διασφαλίσουμε ότι και οι μικροί και μεσαίοι, οι παραγωγοί, οι νέοι, θα μπορούν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να δημιουργήσουν στον τόπο τους; Δίνοντας την δίκη μας απάντηση απέναντι στο «όλα στους ισχυρούς», που προωθεί η συντήρηση!
Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις ραγδαίες αλλαγές στην εργασία, την προσαρμογή στις τεχνολογικέs εξελίξειs, αλλά με ασφάλεια, κανόνες και προστασία του εργαζόμενου; Πώς θα εγγυηθούμε την πλήρη και ποιοτική απασχόληση, απέναντι στο συντηρητικό μοντέλο της ασυδοσίας και της φθηνής εργασίας;
Πώς θα πείσουμε τους νέους ανθρώπους που μας αμφισβητούν, ότι μπορούμε να εγγυηθούμε λύσεις για την εκπαίδευση, την εργασία, την κατοικία, την δημιουργία οικογένειας, την βελτίωση της ζωής τους;
Αλλά και τι θα αλλάξουμε στο κράτος, στο πολιτικό μας σύστημα, στο μοντέλο διακυβέρνησης, για να πείσουμε για την αναγκαιότητα της στήριξης της δημοκρατίας, των θεσμών, των ελευθεριών των πολιτών, την ανοιχτή κοινωνία, που σήμερα αμφισβητούν οι συντηρητικές και αυταρχικές ηγεσίες;
Με ποιες αλλαγές στο φορολογικό μας σύστημα, θα κάνουμε πράξη την αναδιανομή, θα ανταποκριθούμε στο αίτημα για την πραγματική φορολόγηση του πλούτου;
Πώς και με ποιες συμμαχίες θα οικοδομήσουμε την νέα Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ενιαίο οικονομικό και κοινωνικό χώρο;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά, Απαιτούν άμεσα απαντήσεις, Νέες πολιτικές και νέα πρόσωπα στην πρώτη γραμμή ,που θα εγγυηθούν ότι αυτές θα γίνουν πράξη.
Αλλά απαντήσεις που προϋποθέτουν διάλογο και συμφωνίες με την κοινωνία. Κανείς δεν εξουσιοδοτεί εν λευκώ τα πολιτικά στελέχη.
Το νέο πρέπει να είναι και συμμετοχικό. Η εμπιστοσύνη προϋποθέτει τον διάλογο και την συμφωνία. Την κινηματική λογική που ίσως την ξεχάσαμε για αρκετά χρόνια.
Ας ξεκινήσουμε όμως, Όλοι όσοι πιστεύουμε στις προοδευτικές λύσεις και στην αναγέννηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τόσο στην χώρα μας ,όσο και σε όλη την Ευρώπη.
Έχουμε ανηφόρα μπροστά μας, αλλά όταν έχουμε πίστη στους στόχους μας έχουμε και την δύναμη να την ανέβουμε. Μπορούμε. Εμείς στο ΠΑΣΟΚ -Κίνημα Αλλαγής το έχουμε αποδείξει.
Αναδημοσίευση από”ieidiseis,gr”