Η παράταξη του Κοινωνικού Ζητήματος. Του Γιώργου Σιακαντάρη

Κάθε μέρα και χειρότερα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Μετά το δημοσίευμα του δημοσιογράφου της «ΕφΣυν» Δημήτρη Ψαρρά για παλαιότερες «φιλομνημονιακές» και νεοφιλελεύθερες απόψεις του νέου αρχηγού, ήρθε αρχικά η διαγραφή και μετά από «σκέψη» η παραπομπή στα πειθαρχικά όργανα των Βίτσα, Σκουρλέτη, Φίλη. Τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε; Μάλλον. Αλλά αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι στο ότι αυτός φαίνεται να εγκαταλείπει το Κοινωνικό Ζήτημα όπως το ξέραμε. Δεν έχει σημασία τι έγραφε πριν 15 χρόνια ο κ. Κασσελάκης, ούτε καν η αστόχαστη απάντησή του «δεν θυμάμαι τι έγραφα τότε, ήμουν 24 ετών». Το πρόβλημα είναι οι σημερινές του απόψεις. Εκτός των αυταρχικών «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος», οι απόψεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνάδουν με αυτές ενός κόμματος που επικαλείται το Κοινωνικό Ζήτημα.

Το 2007, λίγο πριν την κρίση, όποιος άρθρωνε αντίθετη γνώμη στη μείωση της φορολογίας του μεγάλου πλούτου θεωρείτο εκτός τόπου και χρόνου. Μετά την παγκόσμια κρίση του 2008- 2009 και τη δική μας είσοδό στα Μνημόνια, όποιος δεν ζητούσε απολύσεις, αλλά εστίαζε στο σκέλος των εσόδων ως αιτία των ελλειμμάτων, αξιολογούταν ως αιθεροβάμων. Ο Γιώργος Παπανδρέου που τόλμησε, με τον σχετικώς άτσαλο τρόπο τού «λεφτά υπάρχουν», να ψελλίσει μια τέτοια άποψη δέχθηκε τα πυρά όλων, ακόμη και του κόμματός του. Ποιος τότε τολμούσε ν’ αμφισβητήσει την «ανάγκη» μείωσης των μισθών; Αν δούμε τώρα όσα είπε, στην ομιλία του στον ΣΕΒ, ο κ. Κασσελάκης, θα διαπιστώσουμε πως οι απόψεις του για το κεφάλαιο ως εργαλείο για τη μείωση ανισοτήτων, τα stock options για εργαζομένους, η άρνηση της προοδευτικής φορολογίας προσομοιάζουν αυτών που εξέφραζε το 2007 – 2013, αναπροσαρμοσμένες στο νέο πνεύμα της εποχής. Αυτές οι απόψεις σε συνδυασμό με αντιλήψεις (του) για προσωπικές παρεμβάσεις στη λύση προβλημάτων δημόσιων υπηρεσιών και τα περί «φιλανθρωπίας» αποτελούν τον σημερινό τρόπο οργάνωσης μιας κεντροδεξιάς συναίνεσης, την οποία όμως εκφράζει πολύ καλύτερα ο κ. Μητσοτάκης.

Αυτές οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ απογοητεύουν όλους/-ες που δεν θεωρούν πως αυτός ο χώρος ήταν μόνο η συνεργασία του με τον Καμμένο, ούτε καν η μείξη κουτσαβακισμού, ογκώδους άγνοιας και απουσίας καλλιέργειας του προηγούμενου αρχηγού του. Μια ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς είναι αναγκαία για την κοινωνία. Όχι όμως μια ριζοσπαστική Αριστερά κάτοχο αρμών εξουσίας, στείρας αντιπαγκοσμιοποίησης, παρωχημένου εργατισμού και αντικαπιταλισμού, αντιαμερικανισμού και αντισημιτισμού. Ούτε, από την άλλη, μια Αριστερά της μοιρολατρίας, του «όλα καθορίζονται από τις νέες τεχνολογίες, την τεχνητή νοημοσύνη και φυσικά το κεφάλαιο». Αλλά μια ριζοσπαστική Αριστερά που σαν μέλισσα – εργάτρια θα κεντρίσει με το «δηλητήριο» της αγωνίας για τις ανισότητες την απομακρυσμένη από τα λαϊκά αιτήματα βραχμανική σοσιαλδημοκρατία. Βεβαίως χρειάζεται και μια σοσιαλδημοκρατία που θα προσγειώνει στην πραγματικότητα αυτή τη ριζοσπαστική Αριστερά. Μόνο από αυτή τη γωνία προβάλλει και το αίτημα της συνάντησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά κι όχι σαν προεκλογική συνένωση μηχανισμών (Σπίρτζης). Το αν θα είναι ενιαία παράταξη έχει λιγότερη σημασία. Αυτό που προέχει είναι να υπάρξει χώρος που αναδεικνύει με σύγχρονους τρόπους το Κοινωνικό Ζήτημα.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ