Η πανδημία ως ευκαιρία. Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

              Με αφετηρία όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε, με την ξαφνική εμφάνιση μιας πανδημίας  αυτή του κοροναϊού, αναδεικνύονται μια σειρά ζητημάτων που μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν μας απασχολούσαν ιδιαίτερα.

                Ο ρόλος των εθνικών συστημάτων υγείας, οι έννοιες κοινωνική συνείδηση και ατομική ευθύνη, αλλά και η ενσυναίσθηση του ενεργού ρόλου του πολίτη  σε έναν αγώνα για το κοινό καλό, είναι μερικά από αυτά τα ζητήματα. Εκτός από τα παραπάνω έρχεται στην επιφάνεια και ένα κομβικό  ζήτημα, αυτό της υποβάθμισης του ανθρώπου σε σχέση με την οικονομία, που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από την αρχική κυνική αντιμετώπιση της πανδημίας από την Αγγλική κυβέρνηση (ανοσία της αγέλης), αλλά και από την ψυχρή αντιμετώπιση του προέδρου των ΗΠΑ.

                Στο πλαίσιο της ίδιας  προσέγγισης, η Ιταλική κυβέρνηση αδυνατεί να απαγορεύσει τη λειτουργία εργοστασίων στα βόρεια της χώρας, με συνέπεια στο Μιλάνο να εξακολουθούν να εργάζονται κανονικά 300.000 άνθρωποι, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει χώρος στα νεκροταφεία για τους νεκρούς. Επιπλέον, στη δημόσια συζήτηση  σε εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο είναι εκκωφαντική η απουσία προτάσεων για την μέριμνα των αστέγων και των μεταναστών. Ξαφνικά οι άνθρωποι αυτοί εξαφανίστηκαν από την κοινωνία και τις ζωές μας. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί  ότι, η ελληνική κυβέρνηση και οι Έλληνες πολίτες  αντιμετωπίζουν την πανδημία με συνέπεια, σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε σύγκριση με άλλες χώρες.

                Υπό αυτές τις συνθήκες, φαίνεται να επιβεβαιώνεται η προσέγγιση του Πολωνού κοινωνιολόγου –  διανοητή   Zygmunt Bauman (19/11 1925 – 9/1 2017) για την μετανεωτερικότητα  ή την ρευστή νεωτερικότητα όπως ο ίδιος ονομάζει την εποχή μας.  Συγκεκριμένα ο Μπάουμαν στο έργο του αναφέρει ότι,  εντός της ρευστής νεωτερικότητας και της εξέλιξης  του καπιταλισμού στην εποχή μας, ο άνθρωπος από παραγωγός  γίνεται καταναλωτής.

Από την στιγμή που δεν είναι σε θέση να καταναλώσει, η αγορά και η κοινωνία δεν τον χρειάζονται, με συνέπεια να δημιουργούνται «απόβλητοι  άνθρωποι» ή «κοινωνικά σκουπίδια» όπως αναφέρει. Η πικρή διαπίστωση ότι ο Πολωνός διανοητής επιβεβαιώνεται σε αρκετά μεγάλο βαθμό, λίγα χρόνια μετά τον θάνατό  του, θα πρέπει να μας ταρακουνήσει. Η πανδημία του κορωνοϊου και οι σκληρές επιπτώσεις της  στην οικονομία και την κοινωνία οφείλει να γίνει το όχημα δια του οποίου, την επόμενη μέρα  θα ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για  τον  τρόπο με τον οποίο θέλουμε να συνυπάρχουμε, σε εθνικό και πολύ περισσότερο σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Δημοσίευση από “thecaller.gr”