Η μεγάλη εικόνα. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Φαίνεται πια καθαρά ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει πάρει την κάτω βόλτα. Η υπόθεση των παρακολουθήσεων άνοιξε σοβαρά ζητήματα Δημοκρατικής ομαλότητας. Ο λαϊκισμός του Μαξίμου εξαντλήθηκε στο «όλοι παρακολουθούν όλους» αξιοποιώντας την περίπτωση Πιτσιόρλα επί ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει κάθε ουσιαστική συζήτηση. Η εξεταστική επιτροπή οδηγήθηκε σε μία πρόχειρη διαδικασία συγκάλυψης των ευθυνών. Ήρθαν καινούργιες αποκαλύψεις για παρακολουθήσεις ακόμα και υπουργών της κυβέρνησης-αν επιβεβαιωθούν- ώστε να αντιληφθούν όλοι ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας». Και κυρίως για να αντιληφθούν και οι πιο αφελείς ότι οι παραβιάσεις της Συνταγματικής νομιμότητας θυμίζουν αυταρχικά καθεστώτα. Η ιστορία με τον βουλευτή- επιχειρηματία της ΝΔ την εξέθεσε ακόμα παραπάνω αφού η εικόνα δείχνει οικονομικές μπίζνες με την ανοχή (πιθανά και με την στήριξη;) του Μαξίμου. Πρόκειται για δύο κορυφαία επιφαινόμενα της διακυβέρνησης πού υποκρύπτουν σκοτεινές εικόνες εξουσίας παρά τις φιλελεύθερες και θεσμικές μεγαλοστομίες του Πρωθυπουργού.

Στην πολιτική κατάσταση πού διαμορφώνεται πρέπει να προσθέσουμε και τον ασφυκτικό έλεγχο στα ΜΜΕ. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επιβεβαιώνει μια ακραία μονοκομματική πρακτική με τελικό στόχο την χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Είναι για παράδειγμα απαράδεκτο ακόμα και η εύλογη χρηματοδότηση των ΜΜΕ να λειτουργεί ως κυβερνητικό προνόμιο και να μην προβλέπεται μία πιο ανοιχτή κοινοβουλευτική διαδικασία ή κάποια ανεξάρτητη αρχή πού να διοργανώνει την οικονομική στήριξη των Μέσων Ενημέρωσης.

Η Αντιπολίτευση οφείλει να αναζητήσει δρόμους συντονισμού για να αντιμετωπιστεί αυτή η πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει «μέτωπα» και διχαστικές επιλογές αλλά κοινοβουλευτική συνεννόηση για να αποκρουστούν επιλογές αυταρχισμού ή φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς. Φυσικά η αντιπολιτευτική γραμμή για να είναι πειστική πρέπει να είναι σοβαρή. Η σκανδαλολογία με φτηνά επιχειρήματα, η επιχείρηση κομματικής αντιπαράθεσης με «ηθικολογία» από ποινικά ζητήματα της καθημερινότητας δεν συνιστούν εναλλακτική πολιτική. Υποβαθμίζουν την σημασία της απάντησης στην κρίση και την  αποτελεσματική κριτική προς την κυβέρνηση. Ευνοούν κάποιες φορές την αποχή, τον ακροδεξιό λαϊκισμό, την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Η εναλλακτική γραμμή πού το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ προβάλλει με συνέπεια στηρίζεται στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φιλελεύθερη ρητορική αλλά μια σκληρή ταξική κατεύθυνση. Πολλά για τους λίγους, λίγα για του Πολλούς. Διευκολύνσεις για τους ισχυρούς, εμπόδια για τους αδύναμους. Εύνοια για τα «μεγάλα πορτοφόλια» και επιδόματα για τις διαμαρτυρίες των φτωχών. Η στρατηγική πού οφείλουν να έχουν οι Προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να έχει ένα κρίσιμο αφήγημα. Αυτό πού αφορά την λεγόμενη «Μεγάλη εικόνα». Η οποία έχει σχέση με το βασικό αίτημα για την αναδιανομή εισοδήματος. Πού σημαίνει φορολογία του πλούτου, σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στήριξη του Κοινωνικού κράτους. Όλα τα αλλά είναι δεύτερα. Είναι αυτό που λέει ο λαός «Να’χαμε..να λέγαμε». Η Αντιπολίτευση δεν πρέπει να κινείται στους ρυθμούς των «μεσημεριανών» εκπομπών. Δεν ψάχνει ροζ θέματα και ιστορίες σκανδαλοθηρίας. Πρέπει να έχει κοινωνικό πρόσημο και ρεαλιστικές απαντήσεις. Ο κύκλος των υποσχέσεων άλλωστε έχει κουράσει την κοινή γνώμη. Αυτό το οποίο μπορεί να εμπνεύσει και να διαμορφώσει κινήματα είναι ο καθαρός ορίζοντας για την υπεράσπιση της μεσαίας τάξης και των αδύναμων στρωμάτων.

Μία τέτοια οπτική ξαναβάζει το «πάθος» στην πολιτική. Οριοθετεί γραμμές και συμπτώσεις. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί των δυνάμεων.

Αναδημοσίευση από “Documento”