Η κοινωνική νομιμοποίηση των Ανεξάρτητων Αρχών. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Αυτό το διάστημα γίνεται πολύς λόγος για τον πολιτικό και δικαστικό έλεγχο των Ανεξάρτητων Αρχών. Πολλοί διερωτώνται, εάν θα έπρεπε η δεν θα έπρεπε ο κ. Ράμμος να ζητήσει ακρόαση από την Επίτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής η, εάν οι αποφάσεις της κυβέρνησης που φαλκιδεύουν τις αρμοδιότητες και την εξουσία της ΑΔΑΕ είναι σύμφωνες ή όχι με το Σύνταγμα. Άλλοι, πάλι, θεωρούν ότι πρόκειται για μια διαμάχη νομικού χαρακτήρα που θα κριθεί στα δικαστήρια.

Ελάχιστοι, ιδίως αρνητές και πολέμιοι των Ανεξάρτητων Αρχών, αποφαίνονται για την μη αναγκαιότητα της ύπαρξής τους κι ακόμη λιγότεροι διερωτώνται για την κοινωνική τους νομιμοποίηση.

Κι όμως, η κοινωνική νομιμοποίηση των Ανεξάρτητων Αρχών είναι εκείνη η οποία θα καθορίσει το μέλλον τους. Πολλά από τα ερωτήματα που σήμερα τίθενται σε λάθος βάση, θα απαντηθούν αναλόγως της κοινωνικής νομιμοποίησης που οι Αρχές αυτές διαθέτουν.

Εν αρχή, όμως, είναι αναγκαία η «των ονομάτων επίσκεψις». Ως νομιμοποίηση στην κοινωνιολογία ορίζεται η πεποίθηση ότι ένας κανόνας πρέπει να εφαρμόζεται, ένας θεσμός να λειτουργεί κι ένας ηγέτης να έχει το δικαίωμα να κυβερνά. Το ότι ένας οδηγός σταματάει στο κόκκινο και ξεκινάει στο πράσινο φανάρι χωρίς να διερωτάται ποια κυβέρνηση θέσπισε τον συγκεκριμένο νόμο και τι ακριβώς ορίζουν οι διατάξεις του, είναι η απόδειξη ότι ο κανόνας αυτός έχει κοινωνική νομιμοποίηση.

Στοιχείο της κοινωνικής νομιμοποίησης είναι και η διαθεσιμότητα του ατόμου, της ομάδας η της οργάνωσης να δέχεται τα αποτελέσματα της δραστηριότητας του ελέγχου (πολιτικού, οικονομικού ή θρησκευτικού) που διεξάγεται από όποιον νομιμοποιείται γι’ αυτό. Όσοι (πρόσωπα, θεσμοί, η οργανώσεις) επιχειρούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο, χωρίς να διαθέτουν κοινωνική νομιμοποίηση, αποτυγχάνουν, διαλύονται η ανατρέπονται από εκείνους που επιχειρούν να ελέγξουν.

Κρίσιμη είναι επίσης η γνώση ότι η κοινωνική νομιμοποίηση δεν διασαλεύεται ακόμη κι αν ο κάτοχός της λάβει λάθος απόφαση. Τα δικαστήρια, για παράδειγμα, σφάλλουν, ενίοτε, στην απονομή της δικαιοσύνης αλλά η θέση τους και η αρμοδιότητά τους δεν αμφισβητούνται εξ αυτού του λόγου.

Οι Ανεξάρτητες Αρχές στην Ελλάδα έχουν αποκτήσει κοινωνική νομιμοποίηση. Αυτή δεν ερείδεται ούτε στη έκταση ούτε στην επάρκεια των παρεμβάσεών τους. Ερείδεται στην διαμορφωμένη κοινωνική συνείδηση ότι την αξιοκρατία των προσλήψεων μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα το ΑΣΕΠ από οιαδήποτε κυβέρνηση η ότι τα παράπονα των πολιτών θα εισακουστούν πολύ περισσότερο από τον Συνήγορο του Πολίτη απ’ ότι από οιονδήποτε Υπουργό. Αυτή η κοινωνική νομιμοποίηση οικοδομείται, σήμερα, και για την ΑΔΑΕ: Πολλοί περισσότεροι κατανοούν και πείθονται ότι η Αρχή αυτή μπορεί να σταθεί με πολύ καλύτερες αξιώσεις απ’ ότι οιοσδήποτε κυβερνητικός αξιωματούχος, απέναντι σε όποιον επιβουλεύεται την παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος της ασφάλειας των επικοινωνιών μας.

Παρ’ όλον ότι το αρχικό τολμηρό βήμα της δημιουργίας των Ανεξάρτητων Αρχών δεν συνοδεύτηκε από πολιτικές ενδυνάμωσής τους, αυτές κατάφεραν με τις παρεμβάσεις και τις αποφάσεις τους να εδραιωθούν στην κοινωνική συνείδηση ως απαραίτητες για την ευνομία στη χώρα και ενισχυτικές του κράτους δικαίου. Συνεπώς κάθε παρελκυστική πολιτική που προσπαθεί να περιστείλει τα όρια λειτουργίας των Αρχών είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Οι Ανεξάρτητες Αρχές θα αποδειχτούν ισχυρότερες από τους διώκτες τους.

Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”