Η Κεντροαριστερά και το πρόβλημα της ατζέντας: Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Της Μαριζέτας Αντωνοπούλου
Το Πανεπιστήμιο βράζει εδώ και 10 και πλέον χρόνια. Οι μεγάλες μειώσεις στην χρηματοδότηση, οι μειώσεις προσωπικού -που δεν αντικαθίσταται-, οι μειώσεις στους μισθούς του διοικητικού, διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού, το κτηριακό πρόβλημα που τείνει να σαμποτάρει την ίδια την ερευνητική διαδικασία, είναι μια πραγματικότητα παρά την οποία τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια επιτυγχάνουν σταθερά υψηλότατες θέσεις στην διεθνή κατάταξη.
Από τις πρώτες εκλογές του περασμένου Μαΐου γνωρίζουμε ότι η ΝΔ προτίθεται μέσω νομοθετικών ακροβασιών να ξεπεράσει την ρητή συνταγματική πρόνοια υπερ των δημοσίων Πανεπιστήμιων. Άλλωστε κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε και στην πρώτη τετραετία της, με την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στα πάσης φύσεως κολλέγια. Το αρμόδιο υπουργείο έχει επιλέξει αντί να προχωρήσει σ’ έναν υψηλού επιπέδου διάλογο με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας, να παίξει ένα ιδιότυπο κρυφτούλι, με έντεχνα κατασκευασμένες διαρροές στον Τύπο που δημιουργούν κοινωνική αναστάτωση, η οποία με την σειρά της λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης στις παθογένειες της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτήν την σπείρα εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά το άριστο επιτελείο Μητσοτάκη για να απαξιώσει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και να δημιουργήσει τον απαιτούμενο κοινωνικό αυτοματισμό υπερ της ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστήμιων.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα αντιδράει στην διαφαινόμενη περαιτέρω υποβάθμιση του Δημοσίου Πανεπιστημίου, με ισχυρές κινητοποιήσεις. Σε αυτές ακριβώς, η κυβέρνηση απαντάει με τους δυο τρόπους που γνωρίζει -σε άριστο βαθμό: απαξίωση και κοινωνικός αυτοματισμός. Αυτή την φορά όμως ξεπέρασε τα εσκαμμένα, με αυταρχικές εγκυκλίους και διαρκείς απειλές εισαγγελικών διώξεων και την γνωστή τακτική της λασπολογίας των φοιτητών, επιχειρεί να άρει το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και να διαταράξει την ομαλή λειτουργία τους αλλά και τις εσωτερικές ευαίσθητες ισορροπίες, και όλα αυτά από την πρώτη μέρα των φοιτητικών κινητοποιήσεων.
Σε αυτήν την πραγματικότητα, σύσσωμη η προοδευτική αντιπολίτευση οφείλει όχι απλά να προασπίσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, την ελεύθερη και κριτική έρευνα, την συνταγματική πρόνοια για ίσες ευκαιρίες στην παιδεία και στην επαγγελματική πρόοδο, αλλά να θέσει την ατζέντα. Σύσσωμος, ο προοδευτικός κόσμος της χώρας οφείλει να ανοίξει αυτός, τον διάλογο για την Παιδεία που ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος οφείλει να παρέχει στους πολίτες του, την σύνδεση της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων με την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου στην χώρα, την διασύνδεση της επιστήμης με την κοινωνία στο πλαίσιο μιας νέας συλλογικής ταυτότητας που διαμορφώνεται την εποχή των πολλαπλών κρίσεων. Εκδηλώσεις προς αυτήν την κατεύθυνση άρχισαν δειλά δειλά, όπως η πρωτοβουλία του Insocial πριν λίγες ημέρες.
Η προοδευτική αντιπολίτευση, η σύγχρονη Κεντροαριστερά και οι αριστερές απαντούν και πάλι σε λάθος ερώτημα, δεν αφορά την κοινωνία πως θα ολοκληρωθεί η εκπαιδευτική διαδικασία, αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη των τμημάτων και των διδασκόντων, ουδείς άλλος δεν δύναται να υπεισέλθει σε αυτήν την ακαδημαϊκή εργασία. Επίσης, τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικοί φορείς δεν μπορούν να υποδείξουν τον τρόπο και το μέσο που θα εκδηλώσει κάθε κλάδος την αντίθεση του στην κυβέρνηση. Το ερώτημα, που χρίζει άμεσης απάντησης, στην πολλαπλά ναρκοθετημένη Τριτοβάθμια -και όχι μόνο- εκπαίδευση της χώρας, είναι πώς θα αναβαθμιστεί και θα συνδεθεί με τα επίδικα της εποχής, παραμένοντας ελεύθερη, δημόσια, υψηλών απαιτήσεων, με το κριτικό της βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία.
Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr
