Ερντογάν και Κύπρος: υπάρχει διέξοδος ; Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Οι σχεδιαζόμενες    ενέργειες του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Κύπρο (επίσκεψη στα κατεχόμενα, στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου και  στο Βαρώσι και τα τετελεσμένα που ετοιμάζει  ) σε περιφρόνηση των  σχετικών  ψηφισμάτων του ΟΗΕ και θέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) αποτελούν μέρος  της στρατηγικής   για  το τέλος της  μακράς διαδικασιας  για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος στη βάση  της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Η   επιλογή τώρα (Άγκυρα και Τουρκοκυπριακή ηγεσία – Ε. Τατάρ αλλά όχι και κατ’ ανάγκη και  της Τουρκοκυπριακής κοινότητας)  είναι “λύση” με βάση το πρότυπο των δύο ξεχωριστών κρατών,  λύση που πρακτικά  σημαίνει οριστική διχοτόμηση του νησιού. Η «λύση» αυτή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Είναι έκνομη. Απορρίπτεται από ΟΗΕ και ΕΕ. Και ( θα)  συνιστά ουσιαστικά ήττα του ελληνισμού για την επανένωση του νησιού   σε σχήμα (ιδιόμορφης)  ομοσπονδίας. Αλλά η αλήθεια είναι ότι γι’ αυτό το  θλιβερό αδιέξοδο  Λευκωσία και Αθήνα φέρουν σημαντικές  ευθύνες, ανεξάρτητα από τις προπατορικές ευθύνες της Τουρκίας με  τις αδιάλλακτες κατά καιρούς θέσεις της, αν και μέχρι το 2017 είχε αποδεχθεί το πρότυπο της ΔΔΟ. Χάσαμε ευκαιρίες – 2004, Σχέδιο Αννάν,  2017, Κράν Μοντανά. There is a tide in the affairs of men…(Έχω αναλύσει το ζήτημα αυτό στο πρόσφατο βιβλίο μου  «Επιτεύγματα και Στρατηγικά Λάθη της Εξωτερικής Πολιτικής της Μεταπολίτευσης»-Θεμέλιο).  

Η Άγκυρα έχει «αποσυνδέσει»  τώρα το Κυπριακό από τα Ελληνοτουρκικά ζητήματα. Και ενώ στα ελληνοτουρκικά ακολουθεί τελευταία  μια σχετικά ήπια προσέγγιση  (αποκλιμάκωση, σκέψεις για προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη, θετική ελληνοτουρκική ατζέντα, κ.λπ) , στο Κυπριακό οι θέσεις της έχουν σκληρύνει υπέρ της φόρμουλας των δύο κρατών, της διχοτόμησης δηλαδή. Η Άγκυρα αποδίδει υψηλή  σημασία στην Κύπρο στο πλαίσιο της στρατηγικής της για την Ανατολική Μεσόγειο. Ενώ θεωρεί ότι  η Λευκωσία ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για τον αποκλεισμό της απο τις διεργασίες της περιοχής (ενεργειακές, κ.α).

Θα  μπορούσε  η Ελληνική πλευρά/Λευκωσία να ξεπεράσει το σημερινό αδιέξοδο ;

Αν και δύσκολα, υπάρχουν δυνατότητες . Όταν το 1986 ξεκινούσαμε με τον αξέχαστο  Γιάννο Κρανιδιώτη την «περιπέτεια» ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αποβλέπαμε κυρίως στην επίλυση στη βάση της  ΔΔΟ. Η λεγόμενη «λύση» των δύο κρατών δεν συνιστά λύση και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Θα πρέπει,   με  νέα προσέγγιση και περιεχόμενο , να επανέλθει η διαδικασία στο πρότυπο της  ΔΔΟ . Βασική προϋπόθεση που θα μπορούσε να διευκολύνει την “επιστροφή” αυτή θα ήταν η Λευκωσία να διακηρύξει την αποδοχή της  πλήρους    πολιτικής ισότητας/ισότιμοι πολιτικά εταίροι  όπως άλλωστε προβλέπεται και στα ψηφίσματα ΟΗΕ με παράλληλη έμφαση στο σεβασμό των αξιών και κεκτημένου της ΕΕ, διαμοιρασμού/sharing πολιτικής, οικονομικής εξουσίας και ευημερίας. Και ευρηματική  αξιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την δημιουργία δυναμικής υπερ. της ομοσπονδίας  κυρίως στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”