Επιλογές ρεαλισμού. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Η επικείμενη μάχη των βουλευτικών εκλογών  θα έχει σοβαρή πόλωση και τοξικότητα. Είμαι περίπου σίγουρος ότι θα απογοητεύσει τους σοβαρούς πολίτες για την ποιότητα του πολιτικού μας συστήματος και θα φανατίσει τους εκάστοτε οπαδούς της «πλαστικής σημαίας».

Από την πρόσφατη αντιπαράθεση στην Βουλή οι εικόνες επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αυτή. Στον «μπουγαδοκαυγά» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η στάση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είναι όαση. Μερικοί μπορεί να την εκλαμβάνουν ως γεροντική μετριοπάθεια. Στην πραγματικότητα αφορά μια ρεαλιστική επιλογή ίσων αποστάσεων από τον διχασμό και την εχθροπάθεια. Αποστάσεις από κάθε τι το οποίο μετατρέπει την πολιτική σε αρένα. Πάμε παρακάτω. Είναι στην φυσιογνωμία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων η επιδίωξη για συμβιβασμούς και συναινέσεις.

Με αυτό το τρόπο προωθούνται αποτελεσματικά μεταρρυθμίσεις και προωθητικές αλλαγές, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά.

Η αναζήτηση συμμαχιών είναι κεντρική συνιστώσα της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης. Αρκεί όμως να υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις. Γιατί η μετριοπάθεια δεν αρνείται την σύγκρουση ιδεών και πάνω από όλα το ρεαλισμό. Ο μετριοπαθής δεν είναι φωνακλάς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι διαχέεται στο άγνωστο, ότι δεν έχει θέσεις και «κόκκινες γραμμές».

Οι σκέψεις αυτές διατυπώνονται με αφορμή το πιεστικό ερώτημα του νέου καχεκτικού δικομματισμού προς τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ με το περίφημο: «με ποιον θα πάτε» ή σε πιο πολιτική βάση: «ποιος είναι ο πιθανός σύμμαχος». Η απάντηση προφανώς βρίσκεται στις προγραμματικές συμπτώσεις και στην διαβούλευση. Δεν πρέπει να αφορά παιχνίδια εξουσίας για κυβερνητικές καρέκλες. Αλλά όμως ακόμα και με την καλύτερη πρόθεση ενός Κεντρώου συνομιλητή η σκληρή πραγματικότητα θέτει και τα όρια της συζήτησης.

Για να το πούμε καθαρά. Δεν είναι και πολύ λογικό να αναζητά προγραμματική συμφωνία ο «παρακολουθούμενος» με τον «παρακολουθητή» του χωρίς να τρέχει τίποτα. Δεν μπορεί να πάει κάτω από το τραπέζι η εκτροπή της συνταγματικής ομαλότητας όπως προκύπτει από την στάση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προς τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Όπως δεν μπορεί να αναζητά συμμαχίες για την προοδευτική διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ο Πολάκης υβρίζει τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Νίκο Ανδρουλάκη. Και εδώ υπάρχει αντίφαση εφόσον η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σιωπά στις υβριστικές επιθέσεις και τις αποδίδει στον αψύ χαρακτήρα του επιτιθέμενου.

Έχω την γνώμη και πρέπει να το καταλάβουν και οι σοβαροί πολίτες ότι τα πράγματα δεν μπορεί να εξελιχθούν μόνο με καλές προθέσεις. Η αναζήτηση προγραμματικών συμπτώσεων έχει εμπόδια. Δεν μπορεί να προχωρήσει. Και από αυτή την άποψη η ανατροπή των σημερινών συσχετισμών με την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είναι σημείο κλειδί.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι πιέσεις που ασκούνται προς την Κεντροαριστερά από κυρίαρχους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους με την περίφημη επίκληση ότι το παιχνίδι παίζεται στο Κέντρο και κατά συνέπεια το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ περίπου οφείλει να είναι συμπληρωματική δύναμη προς την ΝΔ είναι εκ του πονηρού. Αφορούν παιχνίδια εξουσίας, υπολογισμούς κομματικών συμφερόντων και μόνο.
Η ΝΔ ανεξάρτητα από την προγραμματική συζήτηση έχει ένα και μόνο στόχο. Την διατήρηση της σημερινής συντηρητικής κυριαρχίας. Χωρίς εναλλακτικές λύσεις. Αυτό λέει ο ρεαλισμός. Άλλωστε είναι άδικο να κουνάει κάνεις το δάκτυλο σε δυνάμεις της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στο πρόσφατο παρελθόν) που θυσίασαν κάθε κομματική σκοπιμότητα για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Επομένως δεν χρειάζονται και σήμερα αυταπάτες.
Η αυτονομία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είναι πράγματι ένας ανηφορικός δρόμος. Χωρίς κυβερνητικό άγχος. Περνά μέσα από την αποδυνάμωση του καχεκτικού δικομματισμού και νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Και αυτή είναι μια στρατηγική εκτίμηση. Δύσκολη αλλά ειλικρινής.

Αναδημοσίευση από “ieidiseis.gr”