Επαναφορά πολιτικών δημοσίου συμφέροντος. Του ΧΑΡΗ ΔΟΥΚΑ

Είναι δεδομένο πως σήμερα η ΔΕΗ δεν ανταποκρίνεται στο δημόσιο χαρακτήρα της. Έχει εδώ και μήνες το ακριβότερο ρεύμα, αντί να διασφαλίζει την προστασία των καταναλωτών. Ταυτόχρονα, έχει τα περισσότερα υπερκέρδη (πολλαπλάσια από τους υπόλοιπους συντελεστές της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΡΑΕ).

Είναι προφανές πως άλλος έπρεπε να είναι ο ρόλος της ΔΕΗ. Αντί να πρωτοστατεί στις τιμές ακρίβειας στο ρεύμα, να ασκεί πολιτικές δημοσίου συμφέροντος.

Μπορεί να συμβεί αυτό με τη σημερινή σύνθεση του μετοχικού της χαρτοφυλακίου; Η απάντηση είναι θετική. Το Δημόσιο κατέχει στην ΔΕΗ αυτή τη στιγμή το 34% των μετοχών της. Δεν είναι όμως απλώς μία καταστατική μειοψηφία, με δικαίωμα βέτο σε κρίσιμες αποφάσεις. Το Δημόσιο, με δεδομένο ότι το υπόλοιπο ποσοστό ανήκει σε πολλούς και διαφορετικούς μετόχους, που αθροίζουν ο καθένας πολύ μικρότερα ποσοστά, μπορεί να ασκεί διοίκηση και έχει τη συνολική ευθύνη των αποφάσεων. Διορίζει τον Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο, την πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου και διαμορφώνει τη συνολική στρατηγική του Ομίλου.

Ο λόγος λοιπόν που σήμερα η ΔΕΗ έχει τα ακριβότερα τιμολόγια στην Ελλάδα και από τα ακριβότερα στην Ευρώπη δεν οφείλεται στο 34%. Οφείλεται αποκλειστικά στην Κυβέρνηση και στη στρατηγική της επιλογή να πουλάει ακριβά το ρεύμα η ΔΕΗ, να δημιουργεί υπερκέρδη, να αυξάνει τις αμοιβές στα στελέχη της και στους μετόχους, με την όποια διόρθωση / ανακούφιση για τους καταναλωτές να έρχεται μέσα από τις επιδοτήσεις. Στρατηγική επιλογή είναι επίσης να διασφαλίζει τα μεγάλα υπερκέρδη και με τον νέο μηχανισμό. Διότι, πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς πως ο νέος μηχανισμός βάζει πλαφόν στα υδροηλεκτρικά που κατέχει μόνο η ΔΕΗ στα 110 € / MWh, ενώ το λειτουργικό τους κόστος δεν ξεπερνά τα 10 € / MWh. Σε όλες τις άλλες τεχνολογίες, το πλαφόν είναι πολύ κοντά στο λειτουργικό τους κόστος.

Συνεπώς, η επαναφορά των πολιτικών δημοσίου συμφέροντος από την ΔΕΗ δεν απαιτεί επανεθνικοποίησή της (με αύξηση των μετοχών του Δημοσίου σε ποσοστό 51% έναντι του 34% που είναι σήμερα). Απαιτεί αλλαγή στρατηγικής από την, διορισμένη από την Κυβέρνηση, ηγεσία της.

Ο λόγος που στις άλλες χώρες προχωράνε οι κρατικοποιήσεις εταιριών, όπως στον ενεργειακό κολοσσό Uniper ή στο διυλιστήριο της Rosneft στη Γερμανία και στην Γαλλική EDF, είναι τα προγράμματα διάσωσης των Κυβερνήσεων και όχι η προσπάθεια να αποκτηθεί η απόλυτη πλειοψηφία των μετοχών των εταιριών.

Εδώ κρύβεται και μία άλλη ελληνική στρέβλωση. Τόσο η δημόσια επιχείρηση εμπορίας αερίου όσο και η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού στην χώρα εμφανίζουν υπερκέρδη, όταν σε άλλες χώρες, στην προσπάθεια να περιοριστεί η πίεση στους πολίτες, οι αντίστοιχες εταιρίες επωμίζονται μεγάλο μέρος τους κόστους και εμφανίζουν ζημίες. Ευθύνη για αυτή την ελληνική στρέβλωση, με τις δημόσιες επιχειρήσεις να υπερκερδοσκοπούν, δεν έχει μόνο η Κυβέρνηση. Ευθύνη έχουν και οι ανεξάρτητες αρχές, όπως είναι η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και η Επιτροπή Ανταγωνισμού, που το έχουν επιτρέψει.

Αναδημοσίευση από “ieidiseis.gr”