Εμμονές. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Στον Γράμμο παίχτηκε η τελευταία πράξη του αιματηρού Εμφυλίου πολέμου. Ύστερα υπήρξαν οι απίστευτες διώξεις των ηττημένων. Από τότε η χώρα πασχίζει να γυρίσει σελίδα. Με μεγάλο ζόρι. Στον δημόσιο βίο οι κάθετες αντιπαραθέσεις και η απουσία συναινέσεων σημάδεψαν τον τόπο. Η μεταπολίτευση άλλαξε την πορεία. Με δυσκολίες και αντιφάσεις. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει ένα camping και πολιτικές εκδηλώσεις στον Γράμμο. Εντάξει θα πει κάνεις. Νεολαία  είναι. Θέλουν να παραμυθιαστούν από το άρωμα της εποχής του ΔΣΕ. Αυτοί, οι άλλοι όμως, τα έμπειρα στελέχη της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν την ικανότητα για μια πειστική κουβέντα στα νέα παιδιά ώστε να το ξανασκεφτούν; Πόσο μυαλό χρειάζεται για να αντιληφθεί κάποιος ότι η ουσία είναι να ασχοληθούμε με το Σήμερα και το Αύριο. Να απομακρυνθούμε από τα αρνητικά συμφραζόμενα του παρελθόντος. Η αξία είναι να αρνηθούμε αυτήν την δραματική αντίληψη  της Ελληνικής διαίρεσης που διέλυσε τον τόπο και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Για αυτήν την τραγωδία, ευθύνες έχει και η «δική» μας πλευρά. Δεν ήταν τόσο αθώα τα πράγματα. Όσοι ενταχθήκαμε στα νιάτα μας στην Ανανεωτική Κομμουνιστική Αριστερά είχαμε την τύχη να ακούμε τους πρωταγωνιστές της δρακογενιάς- αυτούς δηλαδή που πήραν τα όπλα – να μας αποτρέπουν από την υπόμνηση της σκοτεινής ιστορίας του Εμφυλίου. Ακόμα και τότε που ήταν ένδοξες οι κόκκινες σημαίες. Να μας αποτρέπουν από τις σχετικές πολιτικές και συναισθηματικές ταυτίσεις.

Σήμερα η αναβίωση αυτών των αναπαραστάσεων έστω και σαν διερεύνηση από έναν πολιτικό φορέα είναι προβληματική. Όσο θα ήταν εάν η ΟΝΝΕΔ αναζητούσε με εκδηλώσεις στον Μελιγαλά τα ιστορικά νήματα της Δεξιάς και την απόδοση τιμής στα θύματα της «εθνικής» πλευράς. Είναι άλλο πράγμα η δουλειά των ιστορικών. Είναι άλλο πράγμα η ατομική επίσκεψη και περισυλλογή. Και είναι άλλο πράγμα η συλλογική κομματική στάση. Στον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, που συγκατοίκησε για 5 χρόνια με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Η πολιτική δεν είναι ένα μίξερ  που όλα τα αλέθει.

Για να συνοψίσουμε.  Οι εμμονές στην ψυχανάλυση είναι τελικά μία μορφή ψυχαναγκασμού. Και η αγωνία να θεμελιώσεις την σημερινή αριστερή ταυτότητα με τα σύμβολα του παρελθόντος δεν σε καθιστά αυτόματα αριστερό. Πιθανά να σε καθιστά οπισθοδρομικό. Σίγουρα πάντως πολιτικά άχρηστο. Αυτό που υποδηλώνει εύστοχα η φράση… “Στη κοσμάρα τους”.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”