Εικόνες από το μέλλον ή πρόσκαιρη οφθαλμαπάτη; Του ΝΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ

Την προη­γού­με­νη εβδο­μά­δα βρέ­θη­καν στις Βρυ­ξέλ­λες τρείς Έλλη­νες πο­λι­τι­κοί αρ­χη­γοί: ο αρ­χη­γός της ΝΔ και πρω­θυ­πουρ­γός για να συμ­με­τά­σχει στην Σύνο­δο Κορυ­φής, όπως επί­σης ο αρ­χη­γός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο αρ­χη­γός του ΠΑ­ΣΟ­Κ για λά­βουν μέ­ρος στην Σύνο­δο του Ευρω­παϊ­κού Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Ντυ­μέ­νοι όλοι με το καλό τους κο­στού­μι, έκα­ναν τρεις ου­σια­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις που αφο­ρού­σαν μεν την Ελλά­δα αλλά εί­χαν και ευ­ρύ­τε­ρη ση­μα­σία για το μέλ­λον της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, όπως η ανά­πτυ­ξη της οι­κο­νο­μί­ας, οι πο­λι­τι­κές συ­νο­χής και η ασφά­λεια.

Για την ακρι­βή από­δο­ση, αντι­γρά­φω τις ανα­φο­ρές από το K-Report, (10/​2/​2023):

Ο Κυρ. Μητσο­τά­κης ζή­τη­σε να υπάρ­ξουν πρό­σθε­τοι χρη­μα­το­δο­τι­κοί πό­ροι για την ανά­πτυ­ξη και την συ­νο­χή, ενώ έθε­σε το θέμα της πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κής αξιο­ποί­η­σης των ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων.

Ο Αλ. Τσί­πρας πρό­τει­νε την έκ­δο­ση κοι­νού ευ­ρω­παϊ­κού χρέ­ους για χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανά­πτυ­ξης, ενώ για την δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή κάθε χώ­ρας ζή­τη­σε την εφαρ­μο­γή του «χρυ­σού κα­νό­να» για να μην υπο­λο­γί­ζο­νται οι δα­πά­νες επεν­δύ­σε­ων στο λο­γι­στι­κό έλ­λειμ­μα. Παράλ­λη­λα τό­νι­σε την ση­μα­σία των αυ­τό­μα­των στα­θε­ρο­ποι­η­τών σε πε­ριό­δους κρί­σεις, έτσι ώστε το μο­ντέ­λο δη­μο­σιο­νο­μι­κής χα­λά­ρω­σης που εφαρ­μό­στη­κε με την παν­δη­μία να απο­κτή­σει μο­νι­μό­τε­ρα θε­σμι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Ο Ν. Ανδρου­λά­κης πρό­τει­νε την δη­μιουρ­γία ενός μό­νι­μου Κρα­τι­κού Ευρω­παϊ­κού Ταμεί­ου, το οποίο θα απα­ντά στο γι­γα­ντιαίο πρό­γραμ­μα ενί­σχυ­σης της βιο­μη­χα­νί­ας στις Η­ΠΑ και θα στη­ρί­ζει την πα­ρα­γω­γι­κή βάση και την απα­σχό­λη­ση στις φτω­χό­τε­ρες χώ­ρες της Ένω­σης.

Διά­βα­ζα τι εί­παν και δεν πί­στευα στα μά­τια μου!

Πρώ­τον, διό­τι και οι τρεις δια­τύ­πω­σαν προ­τά­σεις με την ίδια ου­σια­στι­κή στό­χευ­ση, δη­λα­δή να ορ­γα­νω­θούν μό­νι­μοι ευ­ρω­παϊ­κοί μη­χα­νι­σμοί ανα­πτυ­ξια­κής και δη­μο­σιο­νο­μι­κής πα­ρέμ­βα­σης που θα ήταν ικα­νοί να φέ­ρουν σε πέ­ρας όχι μόνο τις τρέ­χου­σες ανά­γκες υπέρ­βα­σης της ύφε­σης και της ενερ­γεια­κής κρί­σης αλλά να με­τα­σχη­μα­τί­σουν ρι­ζι­κά τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες της ΕΕ και κάθε χώ­ρας ει­δι­κό­τε­ρα. Καθό­λου τυ­χαία, και οι τρεις ακού­στη­καν θε­τι­κά (και σε κά­ποιο βαθ­μό ει­σα­κού­στη­καν) από τους κατά πε­ρί­πτω­ση πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους.

Δεύ­τε­ρον, διό­τι κάθε ένας επι­κε­φα­λής έθε­σε ζη­τή­μα­τα τα οποία δεν θα έλε­γε κά­ποιος που τους άκου­γε ότι απο­τε­λούν και τον σκλη­ρό πυ­ρή­να της πο­λι­τι­κής τους όπως αυτή εκ­φρά­ζε­ται στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο. Για πα­ρά­δειγ­μα, εί­ναι ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη που ο επι­κε­φα­λής της ΝΔ θέ­τει ζη­τή­μα­τα κα­λύ­τε­ρης και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης των ευ­ρω­παϊ­κών προ­γραμ­μά­των όταν εί­ναι ευ­ρέ­ως γνω­στές οι απί­θα­νες κα­θυ­στε­ρή­σεις που επί των ημε­ρών της εί­χαν ση­μειω­θεί στην υλο­ποί­η­ση του Κοι­νο­τι­κού Πλαι­σί­ου Στή­ρι­ξης, των Ε­ΣΠΑ­, αλλά και ο πε­λα­τεια­κός τρό­πος δια­χεί­ρι­σης πολ­λών προ­γραμ­μά­των, ακό­μα και σε πε­ρι­πτώ­σεις φυ­σι­κών κα­τα­στρο­φών (πχ στις πυρ­κα­γιές της Ηλεί­ας).

Είναι επί­σης πολύ ρη­ξι­κέ­λευ­θη η θέση του επι­κε­φα­λής του ΠΑ­ΣΟ­Κ υπέρ μιας συ­γκρο­τη­μέ­νης πο­λι­τι­κής βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής, παίρ­νο­ντας έτσι εμ­φα­νείς απο­στά­σεις από την εγκα­τά­λει­ψη της βιο­μη­χα­νί­ας στην δε­κα­ε­τία του 1980 που είχε οδη­γή­σει πολ­λές επι­χει­ρή­σεις είτε σε κλεί­σι­μο είτε στον φαύ­λο κύ­κλο των προ­βλη­μα­τι­κών με την υπέρ­με­τρη επι­βά­ρυν­ση των δη­μο­σί­ων ελ­λειμ­μά­των. Ακόμα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή ήταν όμως η δια­τύ­πω­ση σύγ­χρο­νων δη­μο­σιο­νο­μι­κών και επεν­δυ­τι­κών κα­νό­νων από τον επι­κε­φα­λής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­, δια­ψεύ­δο­ντας έτσι την διά­χυ­τη αντί­λη­ψη ότι οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς αδια­φο­ρούν για τα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά και τα θε­ω­ρούν πε­ρί­πλο­κες κα­πι­τα­λι­στι­κές επι­νο­ή­σεις για να πα­γι­δεύ­ουν το λαϊ­κό κί­νη­μα.

Αν τώρα κά­νου­με ένα δια­νοη­τι­κό πεί­ρα­μα, βά­ζο­ντας μαζί και τις τρεις ει­ση­γή­σεις, θα πά­ρου­με μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη, υπεύ­θυ­νη και ρε­α­λι­στι­κή πρό­τα­ση για το πώς θα έπρε­πε να κι­νη­θεί τόσο η ευ­ρω­παϊ­κή όσο και η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία τα επό­με­να πολ­λά χρό­νια. Η κοι­νή τους πρό­τα­ση θα αντι­με­τώ­πι­ζε τα πιο ακαν­θώ­δη ζη­τή­μα­τα της Ε­Ε­, τα οποία σή­με­ρα εκ­δη­λώ­νο­νται ορ­μη­τι­κά και οδυ­νη­ρά στο πε­δίο της ανά­πτυ­ξης, της ενερ­γεια­κής με­τά­βα­σης και της απα­σχό­λη­σης. Η αντι­με­τώ­πι­ση τους θα γι­νό­ταν με ένα τρι­πλό συν­δυα­σμό που θα πε­ρι­λάμ­βα­νε ένα μα­κρο­χρό­νιο ευ­ρω­παϊ­κό μη­χα­νι­σμό αμοι­βαιο­ποί­η­σης χρέ­ους (Ανδρου­λά­κης), αξιό­πι­στους κα­νό­νες χρη­μα­το­δό­τη­σης δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων και δη­μο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας (Τσί­πρας), και επί­σης ευ­έ­λι­κτους, δια­φα­νείς και απο­τε­λε­σμα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς υλο­ποί­η­σης των έρ­γων (Μητσο­τά­κης).

Ακόμα πιο ωφέ­λι­μο για την χώρα θα ήταν αν τα ζη­τή­μα­τα αυτά κα­θιε­ρω­νό­ταν πά­ραυ­τα στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή και κυ­ριαρ­χού­σαν στην επερ­χό­με­νη προ­ε­κλο­γι­κή ατζέ­ντα. Αντί για την αφό­ρη­τη το­ξι­κό­τη­τα με την οποία πολ­λοί σχε­διά­ζουν να «εμπο­τί­σουν» την εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση, τα τρία κόμ­μα­τα θα μπο­ρού­σαν να αντα­γω­νί­ζο­νται για το ποιο μπο­ρεί πιο αξιό­πι­στα να υπη­ρε­τή­σει το όρα­μα ανά­πτυ­ξης που οι αρ­χη­γοί τους μό­λις εκ­φώ­νη­σαν στις Βρυ­ξέλ­λες με χω­ρι­στές μεν ομι­λί­ες αλλά πε­ρι­γρά­φο­ντας πα­ρό­μοιους στό­χους και επι­διώ­ξεις.

Εκτός αν βέ­βαια, γυρ­νώ­ντας στην πα­τρί­δα, βγά­λουν το κο­στού­μι των Βρυ­ξελ­λών, ντυ­θούν με την φόρ­μα της κα­θη­με­ρι­νής πο­λι­τι­κής βιο­πά­λης και επι­δο­θούν σε πα­ράλ­λη­λες ασκή­σεις για το ποιος θα δε­λε­ά­σει ευ­και­ρια­κούς ψη­φο­φό­ρους. Θα εί­ναι μά­λι­στα με­γά­λη ιστο­ρι­κή ει­ρω­νεία για­τί κατά βά­θος οι πε­ρι­στα­σια­κοί πε­λά­τες των μη­χα­νι­σμών αντι­μά­χο­νται κάθε εί­δους κα­νό­νες και απο­στρέ­φο­νται μετά βδε­λυγ­μί­ας όσα ορ­θο­λο­γι­κά οι επι­κε­φα­λής των κομ­μά­των δια­κή­ρυ­ξαν στην ευ­ρω­παϊ­κή πρω­τεύ­ου­σα. Αν λοι­πόν σπα­τα­λή­σουν την προ­ε­κλο­γι­κή τους ενέρ­γεια προς άγραν τυ­χάρ­πα­στων ψή­φων θα εί­ναι σαν να κά­νουν υπό­κλι­ση στο πα­ρελ­θόν, ενώ έχουν την σπά­νια ευ­και­ρία για μια ανά­τα­ση στο μέλ­λον. Εκεί θα φα­νεί και η αξιο­πι­στία ενός εκά­στου!

Αναδημοσίευση από “KReport”