«Είμαστε Όλοι Ουκρανοί» (η ευθύνη της Δύσης). Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ
Η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο καταστροφικός πόλεμος είναι μια φρικιαστική πράξη ανθρώπινης τρέλας στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αδιανόητη μέχρι χτές για τη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη. Απόλυτα αποδεκτή για έναν αυταρχικό «νεο-αυτοκρατορικό» ηγέτη, τον Βλ. Πούτιν, ως μέσο επίτευξης υπερφίαλων εθνικιστικών πολιτικών στόχων. Η Ρωσία να ξαναγίνει μεγάλη. Υπερδύναμη. Αυτοκρατορία. Με σφαίρες επιρροής. Επιστροφή στο παρελθόν. Με δικαίωμα veto στις Ευρωπαϊκές και διεθνείς υποθέσεις. Ο εθνικισμός και όλοι οι άλλοι «Ευρωπαϊκοί δαίμονες» σε εκδοχή του εικοστού-πρώτου αιώνα. Εδώ έχουμε τον απόλυτα «άδικο πόλεμο» που κανένα επιχείρημα Saint Tomas Acquinas ή M. Walzer δεν μπορεί να τον μεταμφιέσει σε δικαιολογημένο, πολύ λιγότερο σε «δίκαιο πόλεμο» (just war) αναγκαιότητας και όχι επιλογής. Η Ουκρανία δεν αντιπροσωπεύει «εθνική απειλή ασφάλειας για τη Ρωσία» όπως διατείνεται ο Βλ. Πούτιν για να δικαιολογήσει τη βάναυση εισβολή.
Αλλά η τραγική αλήθεια είναι ότι η «σκοτεινή ήπειρος», η Ευρώπη, γύρισε πολλές σελίδες προς τα πίσω, στο σκοτεινό της παρελθόν. Απέτυχε να σταματήσει τον αυταρχικό Πούτιν. Απέτυχε η διπλωματία. Απέτυχε η απειλή των εξοντωτικών κυρώσεων. Αλλά οι μεγάλοι παγκόσμιοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, αστοχίες και διπλωματικές αποτυχίες καταλήγουν συνήθως σε τοπικές καταστροφές, πλήττουν μικρότερες χώρες γράφει ο ιστορικός M. Howard (The Invention of Peace). Ουκρανία.
Η αποτυχία της Ευρώπης και Δύσης γενικά πηγαίνει ωστόσο πολύ βαθύτερα. Απέτυχε να διαβάσει «το διαβολικό μυαλό» του Πούτιν αν και μετά το 2008 και την εισβολή στη Γεωργία, πολύ περισσότερο μετα το 2014 και την προσάρτηση της Κριμαίας είχε όλα τα στοιχεία για να το κάνει. Απέτυχε να εκτιμήσει την ειδική θέση της Ουκρανίας στον Ευρωπαϊκό χάρτη, αν και κάθε σοβαρός γνώστης της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας και Ρωσίας είχε αναδείξει και προειδοποιήσει για συνετό χειρισμό της χώρας (βλέπε, μεταξύ άλλων, « Henry Kissinger:To settle the Ukraine crisis, start at the end”, Washington Post, 5 Μαρτιου 2014). Άνοιξε την πόρτα εισόδου στο ΝΑΤΟ για την Ουκρανία εγκαινιάζοντας έτσι μια πολιτική απέντατι στη χώρα που δεν είχε ούτε τη βούληση ούτε τα μέσα να την στηρίξει μεχρι τέλους μποστά στην απόλυτη Ρωσική αντίθεση. Πολύ περισσότερο που γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ για να στηρίξει τις επιλογες της αφου κάτι τέτοιο θα οδηγουσε σε τρίτο παγκόσμιο, πυρηνικό πιθανότατα πόλεμο. Κίνδυνος που ελλοχεύει τωρα και ως ατύχημα ή «παραπλευρή συνέπεια» που πρέπει αυτονοήτως να αποτραπεί.
Η θέση της Ουκρανίας δεν είναι στο ΝΑΤΟ. Είναι στην Ευρωπαική Ένωση με θέση ανάλογη με αυτή της Αυστρίας στον Ευρωπαικό χάρτη (Συμφωνία 1955). «Κάθε Ευρωπαικό κράτος (που σέβεται τις δημοκρατικές αξίες) μπορεί να ζητήσει να γίνει μέλος της Ένωσης» λέγει η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Δεν λέγει κατι τέτοιο η Συνθήκη της Ουάσιγκτων/ΝΑΤΟ. Η Δύση ωστόσο «προσέφερε» μια επιλογή στην Ουκρανία που δεν μπορούσε εκ των πραγματων να στηρίξει, να τιμήσει.
Αλλα αυτή τη στιγμή μαζί με την Ουκρανία όλη η Ευρωπή δέχεται μια επίθεση. Και χωρίς κανένα δισταγμό ή δικαιολογία οφείλουμε όλοι σε Ευρώπη και δημοκρατικό κόσμο να είμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας , της ειρήνης, των δημοκρατικών αξιών, αγαθά καθολικά και αδιαίρετα για όλη την Ευρώπη, την ανθρωπότητα .
Είμαστε όλοι Ουκρανοί σήμερα …
Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”
