Δύο κόσμοι. Της Άννας Παπαδοπούλου

Τη νύχτα της 7ης Μαΐου 2024, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις αποφάσισαν να θέσουν σε εφαρμογή τη δική τους «τελική λύση» σε βάρος του παλαιστινιακού λαού στη Ράφα, στην άλλη πλευρά της υφηλίου, στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, πραγματοποιούνταν το περίφημο «MET GALA». Έτσι, την ίδια στιγμή που στη ροή ειδήσεων εμφανίζονταν βίντεο και ειδήσεις από τους βομβαρδισμούς σε σκηνές αμάχων, που έχουν καταφύγει στη Ράφα από διάφορα σημεία της Λωρίδας της Γάζας, πάμπλουτες διάσημες και διάσημοι με πανάκριβα φορέματα και κουστούμια πόζαραν μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς. Εικόνες γρήγορα εναλλασσόμενες σε ένα κοινό που παρακολουθεί μάλλον απαθές το απόγειο της απληστίας, από τη μια, και την απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους από την άλλη. Είναι το σύστημα.

Θέμα του φετινού «MET GALA» ήταν, σε ελεύθερη απόδοση, οι ωραίες κοιμωμένες που θα αφυπνίσουν τη μόδα, ώστε τα φορέματα που επιλέχθηκαν παρέπεμπαν κυρίως σε παραμύθια και στην άνοιξη. Υπό μία έννοια, ήταν εύστοχη η επιλογή του θέματος. Αρκεί να περιπλανηθούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να διαπιστώσουμε ότι η εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου κατακλύζεται πράγματι από κοιμώμενη ομορφιά. Ομορφιά φυσική, τεχνητή, φιλτραρισμένη, στημένη ή δήθεν αυθόρμητη, σπανίως πράγματι αυθόρμητη, από ομορφιά, που μοιάζει με ασχήμια, αλλά καταφέρνει να συγκεντρώνει χιλιάδες ή και εκατομμύρια «likes». «Μου αρέσει», όχι γιατί κυριολεκτικώς μου αρέσει, αλλά γιατί δεν γίνεται να μη μου αρέσει. Χάθηκε η ικανότητα διάκρισης ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά μας αρέσει και σε αυτό που οι «κανόνες» της τάδε ή της δείνα πλατφόρμας μάς επέβαλαν να μας αρέσει. Μας αρκεί η σήμανση του φίλτρου, μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αληθινό, αλλά το αποδεχόμαστε σαν να ήταν.

Ομορφιά πολλή, μα και ύπνωση επίσης. Ύπνος βαθύς, μεταβαλλόμενος σταθερά και γρήγορα σε μία νάρκη, που δεν γνωρίζει εποχές. Θα τον βρείτε να φωτογραφίζεται παντού, στα χιόνια, στις θάλασσες, στα βράχια, ενίοτε να χάνει τη ζωή του στον πιο εντυπωσιακό γκρεμό για ένα «κλικ». Ύπνος αιώνιος.

Εθισμένοι στην κοιμώμενη «ομορφιά», πόσο μας επιτρέπεται, για πόσα λεπτά ή δευτερόλεπτα, να παραμείνουμε στις εικόνες που αποτυπώνουν την άλλη όψη; Στις εικόνες του πολέμου, εκεί όπου συγκεντρωμένοι στη Ράφα άμαχοι, αθώοι πολίτες, υφίστανται μια άλλη «τελική λύση». Αδυνατούμε να εστιάσουμε τη προσοχή μας, να εμβαθύνουμε, να αναλογιστούμε, να νιώσουμε και να θυμώσουμε, να θελήσουμε να αγωνιστούμε και ανατρέψουμε όσα εξελίσσονται γύρω μας σε βάρος του Ανθρώπου.

Η πραγματική ασχήμια της εποχής μας αντιμετωπίζεται με προσήλωση, απαιτεί χρόνο, κόπο, συμμετοχή, αλλά και ένωση. Απαιτεί εγγύτητα και μαζικότητα, όχι διαδικτυακή απόσταση και απομόνωση. Μία γενοκτονία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε live μετάδοση. «Μπροστά στα μάτια μας» ο απάνθρωπος παραλογισμός ενός αιμοσταγούς επιτιθέμενου, η αδικία, η απώλεια, ο σπαραγμός και η απελπισία. Ο δρόμος είναι ένας, αυτή η μικρή άνοιξη στα Πανεπιστήμια της Αμερικής τον δείχνει. Η αφύπνιση βρίσκεται στις συλλογικότητες και τη συμμετοχή, εκεί βρίσκεται και το σθένος. Για τους πρωταγωνιστές του «MET GALA» τα «likes» αρκούν, για τα θύματα της Γάζας όχι. Σε αυτή τη σφαγή πρέπει να αντισταθούμε στον κόσμο τον πραγματικό, με διάρκεια, και αυτό, σίγουρα, το σύστημα δεν το θέλει.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών