Σκανδαλολογία: Το Δικομματικό αδιέξοδο. Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ

Δεν πάει πολύς καιρός που διάβασα το έργο των D. Acemoglou και J. A. Robinson «Γιατί Αποτυγχάνουν τα Έθνη». Με τη σκανδαλολογία να γίνεται και πάλι το ανώτατο στάδιο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας, αναρωτιέμαι πώς τους διέφυγε να συμπεριλάβουν και την Ελλάδα στο πλήθος των παραδειγμάτων που παραθέτουν στις σελίδες του βιβλίου. Κεντρική ιδέα τους: χωρίς ανοιχτούς οικονομικούς και κυρίως πολιτικούς θεσμούς και διαφάνεια ώστε να επιμερίζεται η οικονομική και πολιτική ισχύς δεν υπάρχει μακροπρόθεσμα βιώσιμη ανάπτυξη. Γνωστά πράγματα ίσως θα μου πείτε. Έτσι, από τη μια μεριά έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) που εκτός από την κυβέρνηση θέλει και την εξουσία, δηλαδή κανένα επιμερισμό της ισχύος και από την άλλη την κυβέρνηση (ΝΔ) που διατυμπανίζει το επιτελικό κράτος α λα ελληνικά, με τις αποφάσεις και τη διαχείριση για κρίσιμα ζητήματα να λαμβάνονται από το στενό περιβάλλον των συμβούλων και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, δηλαδή χωρίς διαφάνεια και ανοιχτό θεσμικό διάλογο, στο όνομα της αποτελεσματικότητας. Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ έχει πίσω του την κομμουνιστογεννή παράδοση για την εξουσία, οι άλλοι όμως θεωρούνται και φιλελεύθεροι. Φαίνεται ότι αυτή είναι η μοίρα των κρατών με θεσμική υπανάπτυξη, μέχρι να ξεφύγουν, αν ποτέ ξεφύγουν, απ` αυτή. Το ίδιο έργο και τα ίδια αδιέξοδα θα επαναλαμβάνονται. Τα πρόσωπα θα αλλάζουν μόνο.