Γιατί ( πρέπει να ) συζητάμε. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Η πρώτη και θεμελιακή  αρχή στην οποία στηρίζεται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι: συζητάτε, συζητάτε, συζητάτε (talk and talk and talk).  Είτε αντιμετωπίζετε μεγάλα και φαινομενικώς άλυτα προβλήματα είτε μικρότερα, είτε έχετε να κάνετε με “εύκολες” ή “δύσκολες” χώρες, είτε με εχθρούς είτε με φίλους η συνταγή είναι μία: συζήτηση και πάλι συζήτηση. Άλλος τρόπος    για την ειρηνική διευθέτηση προβλημάτων δεν  υπάρχει. Και αυτή υπήρξε η αφετηρία για τη δημιουργία της Ένωσης. Αντί «να λύνουμε» τα προβλήματα με τα όπλα καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και τα λύνουμε με τη συζήτηση. Και η συνταγή αυτή πέτυχε. Και εάν ακόμη δεν μπορούμε να συζητήσουμε κάποια θέματα γιατί τα θεωρούμε δύσκολα ή και εκρηκτικά και πάλι συζητάμε. Τι συζητάμε; Εάν δεν μπορούμε τίποτα άλλο, τότε συζητάμε για τον… καιρό, αρκεί να συζητάμε, να μη διακόψουμε την κουβέντα. Γιατί η συζήτηση φέρνει τις δύο ή περισσότερες πλευρές πιο κοντά, δημιουργεί την ατμόσφαιρα της αλληλοκατανόησης, αλληλογνωριμίας και τελικά προσέγγισης. Και αυτή είναι η απάντηση στο επιχείρημα “και τι έχουμε να συζητήσουμε με την Τουρκία, τα έχουμε κουβεντιάσει όλα όσα έπρεπε”. Κι αν ακόμη δεν είχαμε να συζητήσουμε τίποτα (που έχουμε) δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συζητάμε έστω για τον…καιρό.  Αρκεί να συζητάμε. Γιατί εάν δεν συζητάμε κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα βρεθούμε με τα όπλα στο χέρι, ο ένας πυροβολώντας τον άλλο. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει η Ευρώπη μέσα από τη συζήτηση. Και το απέφυγε.

          Η γλώσσα του διαλόγου και  της εμπλαισίωσής του έχει βέβαια καθοριστική σημασία. Με μια λέξη μπορείς ως γνωστόν να δημιουργήσεις ή να λύσεις ένα πρόβλημα.  Και η Τουρκία τον τελευταίο καιρό έχει ξεπεράσει κάθε όριο σε τοξικό λόγο και ρητορική. Εν πολλοίς ακατανόητο. Χωρίς όμως και στην ελληνική πολιτική σφαίρα να αποφεύγονται ορισμένα φάλτσα. Δεν μπορείς π.χ. ως πολιτικός να λες ότι “η Τουρκία εμφανίζει ανησυχητικές ομοιότητες με τη ναζιστική Γερμανία πλέον” και ταυτόχρονα να διατείνεσαι ότι θέλεις διάλογο. Προφανώς με μια ναζιστική χώρα δεν πας σε  διάλογο.  Σε πολιτικό επίπεδο επομένως “κρείττον το σιγάν” ορισμένες φορές. Προκειμένου να εξυπηρετήσεις ένα υπέρτατο αγαθό (π.χ. διάλογος) προσαρμόζεις ανάλογα τη γλώσσα σου.   Και πάντοτε όποιος πολιτικός μιλάει για θέματα εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει “να μπαίνει στα παπούτσια του άλλου” για να καταλάβει πώς θα εκλάβει ο άλλος τα λεγόμενά του. Ο πολιτικός απευθύνεται σε δύο ακροατήρια , το εσωτερικό και το εξωτερικό.  Όταν ένας κυβερνητικός αξιωματούχος λέει π.χ. ότι “πάμε για κυριαρχία στο Αιγαίο”, θα πρέπει να καταλαβαίνει ότι το πιθανότερο είναι η άλλη πλευρά να ερμηνεύσει τη δήλωση αυτή ότι περίπου πάμε να… καταλάβουμε όλο το Αιγαίο, να κυριαρχήσουμε σ όλη τη θάλασσα. 

Υπό το φως  των παραπάνω  δεν είναι καθόλου παράλογο για την Ευρωπαϊκή Ένωση να προτρέπει σταθερά την Ελλάδα να ανοίξει το διάλογο με την Τουρκία και να καλεί την τελευταία να συμπράξει με την εγκατάλειψη μονομερών, επιθετικών ενεργειών και ρητορικής. Ο διάλογος θα σπάσει τον  φαύλο κύκλο  στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Ελλάδα κατηγορεί την Τουρκία για “επιθετική και προκλητική συμπεριφορά”. Και περιέργως  η Τουρκία… κατηγορεί την Ελλάδα ακριβώς για το ίδιο, για “επιθετική και προκλητική συμπεριφορά”. Φαύλος κύκλος όντως… 

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”