Αύγουστος με πυρετό… Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

Μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας και παρά τα εμβόλια, η κοινωνία βρίσκεται σε σημείο μηδέν. Το μόνο συναφές είναι τα αλλεπάλληλα «κλειδώματα», πανεθνικά πέρυσι-τοπικά στο μέλλον και η πολιτική απρονοησία.

Όλα δείχνουν τώρα ότι ο Αύγουστος θα έχει (κυριολεκτικά) πυρετό. Τα αμπόλιαστα (ιατρικώς αποδεκτό) παιδιά θα πάνε τον Σεπτέμβριο σε 30άρες αίθουσες (για δεύτερη χρονιά στοιβαγμένα στο ίδιο αντιπαιδαγωγικό και ανθυγιεινό περιβάλλον), με υπαρκτό κίνδυνο να κλείνουν διαδοχικά τα σχολεία το ένα μετά το άλλο. Και η οικονομία θα πηγαίνει με δωδεκατημόρια (προϋπολογισμός ανά μήνα).

Και πάλι βρισκόμαστε πίσω από το πρόβλημα γιατί κάθε φορά πιστεύαμε ότι έχουμε τα μέσα να το «παλέψουμε» σε τοπικό επίπεδο. Πέρυσι τέτοια εποχή θεωρούσαμε ότι με τα lockdown και τις έκτακτες ενισχύσεις θα έχουμε και τουριστικά έσοδα και θα αντέξουμε υγειονομικά. Δηλαδή θα αντέξουν τα νοσοκομεία και δεν θα έχουμε τηλεοπτικές εικόνες με αλλόφρονες γιατρούς να επιλέγουν ασθενείς… Είναι μια εικόνα που δεν αφήνει μια κυβέρνηση στη θέση της… Φέτος επαφιέμεθα στα εμβόλια ανά (αναπτυγμένο) κράτος.

Όμως η πανδημία έχει παγκόσμιες, υγειονομικές και οικονομικές, επιπτώσεις. Οι οποίες δεν αντιμετωπίζονται με ένα κρατικό εμβολιαστικό πρόγραμμα, ούτε οι συνέπειες απαλύνονται με έναν εθνικό προϋπολογισμό. Πόσο μάλιστα όταν αυτός βασίζεται σε ένα υπερβολικό χρέος που απαιτεί, κάθε χρόνο, την μεγέθυνσή του κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι τόκοι… Φαύλος κύκλος δηλαδή!

3η δόση στη «Δύση»;

Το ερώτημα είναι απλό: Μπορεί να επιτευχθεί υγειονομική ανοσία σε μια μόνο περιοχή, ενόσω ο κορονοιός επωάζεται σε ολόκληρο τον υπόλοιπο (ανεμβολίαστο) κόσμο και επανέρχεται σαν πανδημία με μεταλλαγμένα στελέχη, τα οποία δεν πιάνουν (ή πιάνουν συνεχώς και λιγότερο) τα γνωστά εμβόλια; Τι μας διδάσκει άραγε η εμπειρία του εμβολιασμένου Ισραήλ με τα νέα κρούσματα;

Ακολούθως: Η οικονομική στήριξη των τοπικών (σε επίπεδο κρατών) κοινωνιών μπορεί να επαφίεται στους εθνικούς προϋπολογισμούς; Μπορούν άραγε κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Κύπρος, η Ισπανία, η Πορτογαλία κ.α., να δανειστούν επιπλέον ποσά προκειμένου να στηρίξουν τους δοκιμαζόμενους πολίτες τους κατά τον προσεχή χειμώνα; Γιατί ως φαίνεται η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και τα 32δις στην δική μας περίπτωση αφορούν σε μια κοντόθωρη βορειοευρωπαϊκή προσέγγιση καθώς περιορίζονται (σχεδόν αποκλειστικά) στον ανασχηματισμό της βαριάς βιομηχανίας αυτοκινήτου και ενέργειας και όχι στην ενίσχυση της κοινωνίας.

Κατά συνέπεια, αρκεί τα m-RNA εμβόλια (με τις λιγότερες –γνώστες- παρενέργειες) να κατευθυνθούν το φθινόπωρο για την γ’ δόση των ευρωπαίων (και αμερικανών) πολιτών με τα μεγάλα πορτοφόλια, όταν η απειλή είναι παγκόσμια και έρχεται με τις μεταλλάξεις που επωάζονται στην (φτωχή) Ινδία, ή το αχαρτογράφητο Πακιστάν, τις βραζιλιάνικες φαβέλες, ή τις καλύβες της Ινδοκίνας; Προσφέρει κάτι αυτό, έστω στην «Δύση»; Δηλαδή εμείς θα γινόμαστε συνεχώς πειραματόζωα μιας ακριβής, αν και συγκριτικά μάλλον επαρκούς, επιστήμης και θα καρτερούμε τις μεταλλάξεις που, αναμενόμενο, έρχονται από την οικονομική μας αυλή; Ιδού το ερώτημα! Έτσι όμως ούτε προνοούμε για τους εαυτούς μας, ούτε αλληλέγγυοι δείχνουμε…

Όσο η Ευρώπη και η «Δύση» συμπεριφέρεται αυτιστικά, τόσο θα νομίζει ότι μπορεί να ορθώσει τοπικό υγειονομικό τείχος με αλλεπάλληλους (και εν πολλοίς δοκιμαστικούς) εμβολιασμούς, ενόσω οικονομικά θα συμπεριφέρεται σαν πλανητικό χωριό με ελεύθερη διακίνηση προϊόντων (άρα και ανθρώπων που, φυσικό είναι, ακολουθούν τα προϊόντα τους).

Όταν ο πλούτος βγαίνε από το παγκόσμιο εμπόριο, είναι τρέλα να δοκιμάζεις υγειονομική αποστείρωση σε μια περιφέρεια.

Και στο εσωτερικό διαχέεται η ίδια γαλατική αυταπάτη. Η κυβέρνηση κατάφυγε σε τρία διαδοχικά lockdown, δαπάνησε πάνω από 40 δις (δανεικά) χρήματα, επέλεξε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 20% του εθνικού προϊόντος (2020-21) και τώρα παραδίνεται στην εξωτερική φορά της μετάλλαξης και την οικονομική φθορά των πραγμάτων με την κοινωνία προ αδιεξόδου.

Η προτεραιότητα είναι μία: Εμβολιαστική πειθώ και οικονομική στήριξη στο εσωτερικό, παράλληλα με ένα διεθνές κίνημα για τον παγκόσμιο εμβολιασμό. Τα δυσάρεστα έρχονται από την αυλή μας….

Αλλά η αγωνία της κυβέρνησης μοιάζει να είναι στους πλειστηριασμούς της α’ κατοικίας, που αγωνίζεται να μεταθέσει μερικές εβδομάδες, στις αντιπαραγωγικές επιστροφές της… επιστρεπτέας (προκαταβολής), στην εσωκομματικά επώδυνη συμφωνία των Πρεσπών… Ώστε στο πρώτο υγειονομικό ξέφωτο να πάει σε πρόωρες εκλογές.

Αρκετά με τους «χειριστικούς» του Μαξίμου. Η κοινωνία είναι κουρασμένη από το επικοινωνιακό μπαράζ των «αρίστων» που δήθεν κήδονται των συμφερόντων της και το συνεχές «μάλωμα» από τον τηλεοπτικό παιδονόμο. Η πολιτική πρέπει να επαναπροσανατολιστεί στην στήριξη της κοινωνίας και την προοπτική των νέων. Η ανοχή εξαντλήθηκε μόλις κάμφθηκαν οι αντοχές.

Δημοσίευση από “ieidiseis.gr”