Ας μιλήσουμε γαλλικά. Του Θόδωρου Μαργαρίτη
Όλη η Ευρώπη παρακολουθούσε με αγωνία τις Γαλλικές εκλογές. Τα στοιχεία έδειχναν την νίκη της πιο εμβληματικής Ακροδεξιάς. Η περίπτωση Λεπέν ήταν για όλο τον δημοκρατικό κόσμο της γηραιάς Ηπείρου μια εξαιρετικά επικίνδυνη εκδοχή για το μέλλον. Όχι μόνο των Γάλλων.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως με την σειρά.
1. Την άνοδο της Ακροδεξιάς ευνόησαν οι πολιτικές του Μακρόν. Το 54% των φτωχών στράφηκε προς την ακροδεξιά ψήφο διαμαρτυρίας. Οι αποκλεισμένοι της παγκοσμιοποίησης, ο κόσμος που δεν αντέχει τις οικονομικές και πολίτικες ελίτ τιμωρεί με λάθος τρόπο το κυρίαρχο σύστημα. Έχουμε θλιβερές ιστορικές εμπειρίες και από τον Μεσοπόλεμο στην Γερμανία. Ο Μακρόν είχε κριθεί ως «ο πρόεδρος των πλουσίων». Και απέναντι υπήρχε η πανσπερμία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.
2. Το Λαϊκό Μέτωπο δημιούργησε προσδοκίες. Πέτυχε να εμπνεύσει τον προοδευτικό κόσμο και να επικρατήσει στο δεύτερο γύρο. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ θετικό. Η Ακροδεξιά ηττήθηκε. Η παραδοσιακή Γαλλική Κεντροδεξιά βρέθηκε εκτός πολιτικών εξελίξεων. Στο Μέτωπο υπάρχουν διαφορετικές θέσεις σε αρκετά θέματα, υπήρχαν λάθη και παραλείψεις. Αλλά υπήρξε και μία πανίσχυρη πολιτική βούληση. Οι διαφορετικές γραμμές να μην γίνουν εμπόδιο μπροστά στην ακροδεξιά επέλαση.
3. Οι Κεντρώοι του Μακρόν και οι δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν στη μάχη του δεύτερου γύρου. Οι φωνές περιχαρακώσεων απομονώθηκαν.
Η συνεννόηση κυριάρχησε. Η ανατροπή έγινε.
4. Υπάρχουν δυσκολίες στα σενάρια διακυβέρνησης. Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις μέσα στην Κεντροαριστερά. Και είναι λογικό όταν περνάς από την θέση της άμυνας στη θέση εξουσίας να υπάρχουν διαφορετικές οπτικές. Το ίδιο μπορεί να συμβεί άλλωστε αν κερδίσει και ένα κόμμα από μονό του. Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς.
Η μεγάλη εικόνα παραμένει όμως να είναι μία. Η Γαλλία δεν πέρασε τον Ρουβίκωνα της Λεπέν. Δεν κάθονται οι προοδευτικές δυνάμεις να κλαίνε πάνω από το «χυμένο γάλα». Ούτε να αναζητούν ψυχοθεραπεία για την περίφημη «Αριστερή μελαγχολία».
5. Όσοι επικαλούνται στην Ελλάδα τις δυσκολίες συνεννόησης στην Δημοκρατική όχθη, βασικά το κάνουν γιατί υποτιμούν την ανάγκη συνεργασιών και θέλουν κομματικές περιχαρακώσεις και ανήμπορες ηγεσίες. Τις δυσκολίες τις επικαλούνται για την Γαλλία. Τις προεκτείνουν και στην Ελλάδα. Πράγματι στο Παρίσι θα δυσκολευτούν να βρουν εξαιρετικές λύσεις. Αλλά έναντι των όποιων δυσκολιών ποια θα ήταν η εναλλακτική λύση; Υποθέτω, καμία καλύτερη. Πράγματι επίσης στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε το ίδιο εκλογικό σύστημα, ούτε τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς μέχρι στιγμής ορατό. Το ζητούμενο εδώ όμως είναι άλλο. Το ζητούμενο είναι η πολιτική βούληση για συνεργασίες. Όπου είναι εφικτό. Και από τα «πάνω» και από τα «κάτω». Χωρίς κομματικούς εγωισμούς και κομματικούς πατριωτισμούς. Μπορεί κάποια πρόσωπα να είναι αντικειμενικά σοβαρό εμπόδιο σε αυτή την κατεύθυνση. Η ζωή θα τα λύσει όλα. Αρκεί να υπάρχει πρόθεση για μια μεγάλη Αλλαγή. Γιατί και εδώ ο Κ. Μητσοτάκης θυμίζει «πρόεδρο των πλουσίων» και είναι θέμα καθαρής τύχης που η Ακροδεξιά δεν είναι σημαντική απειλή. Ισχύει λοιπόν η παροιμία: «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν»
Στην Γαλλία αν δεν είχαν κινηθεί έτσι τα πράγματα τώρα ο Μπαρντελά και η Λεπέν θα ήταν στο επίκεντρο των εξελίξεων για ολόκληρη την Ευρώπη. Αν στην Ελλάδα περιμένουμε η συντηρητική μετατόπιση στην κοινωνία να γεννήσει τέρατα ή αν μπορούμε να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε μία ακραία νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική διακυβέρνηση είναι μια ορισμένη στάση στα πράγματα. Αλλά είναι λάθος.
Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr