Αν το κράτος ήταν επιτελικό… Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Η «Μήδεια» εκτός από τις καταστροφές που προκάλεσε, υπέγραψε και την ληξιαρχική πράξη θανάτου του λεγόμενου «επιτελικού κράτους».Αυτό κατέρρευσε μαζί με τα δέντρα που καταπλάκωσαν τους στύλους της ΔΕΗ και άφησαν 250.000 κόσμο χωρίς φως και νερό για περισσότερο από 2 εικοσιτετράωρα. 

Αν, όμως, το κράτος ήταν επιτελικό, τότε:

-Δεν θα έριχνε ο ένας την ευθύνη στον άλλον παίζοντας την κολοκυθιά. Η κυβέρνηση, δηλαδή, δεν θα κατηγορούσε τον ΔΕΔΔΗΕ  η την Αυτοδιοίκηση ότι αυτοί φταίνε για τα πεσμένα δέντρα ή το κομμένο ρεύμα. Ο ΔΕΔΔΗΕ, από την πλευρά του, δεν θα κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν του δίνει εξειδικευμένο προσωπικό για να κάνει τη δουλειά του και οι Δήμαρχοι/Περιφερειάρχες δεν θα στρέφονταν κατά των  Υπουργών εγκαλώντας τους για τις αποφάσεις που παίρνουν.

Πως θα γινόταν αυτό; Θα μπορούσε να γίνει, εάν η κυβέρνηση είχε την τεχνική γνώση και το πολιτικό σθένος να ξεμπλέξει το κουβάρι των αρμοδιοτήτων. Να συλλέξει και να κατηγοριοποιήσει τις επιτελικές αρμοδιότητες που, σήμερα, είναι διάσπαρτες και κατατεμαχισμένες και να τις αποδώσει στα Υπουργεία. Να στείλει τις εκτελεστικές αρμοδιότητες στην Αυτοδιοίκηση και να κρατήσει από τις υποστηρικτικές, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, εκείνες που δεν μπορεί εξωτερικός ανάδοχος να τις κάνει καλύτερα και φθηνότερα. Θα έπρεπε, επίσης, να δημιουργήσει ένα Παρατηρητήριο στο Υπουργείο Εσωτερικών το οποίο θα κατέγραφε και θα αξιολογούσε συστηματικά τις αρμοδιότητες που εκχωρούνται σε διάφορα επίπεδα διοίκησης, ώστε να μπορεί η κεντρική κυβέρνηση να κάνει τις αναγκαίες αναπροσαρμογές.

Η κυβέρνηση, όμως, ούτε την τεχνική γνώση είχε για μια τέτοια ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος των (συν)αρμοδιοτήτων ούτε την πολιτική βούληση  (βλ. για παράδειγμα, την εν χορδαίς και οργάνοις δημιουργηθείσα «επιτροπή Θεοδωρικάκου» η οποία θα επιχειρούσε το έργο της μεταφοράς αρμοδιοτήτων στους Δήμους και τις Περιφέρειες, αλλά καταργήθηκε σιωπηρά λόγω ενδο-κυβερνητικών αντεγκλήσεων).

-Η σύγχυση αρμοδιοτήτων αποτελεί ένα πρόβλημα που ο εκάστοτε υπουργός παρεμβαίνει και «λύνει» (κάθε φορά). Όσο το πρόβλημα παραμένει τόσο περισσότερες ευκαιρίες έχει να εμφανίζεται ως Μεσσίας.

Εάν το κράτος ήταν επιτελικό θα ξέραμε, από πριν, πότε η εφαρμογή μιας πολιτικής- και, εν προκειμένω, η «πολιτική προστασία»- είναι επιτυχημένη η αποτυχημένη. Δεν θα αποτελούσαν δικαιολογία οι μονίμως καταβαλλόμενες «υπεράνθρωπες προσπάθειες» που αποτελούν, τις περισσότερες φορές ένα άλλοθι για εκείνους που δεν θέλουν και δεν μπορούν να μεταρρυθμίσουν, να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Θα έπρεπε να υπάρχουν δείκτες αξιολόγησης των αποτελεσμάτων των δημόσιων πολιτικών.

Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των δημόσιων πολιτικών βάσει δεικτών είναι μια πρακτική πολύ διαδεδομένη στο εξωτερικό. Τι σημαίνει η ύπαρξη ενός δείκτη αποτελέσματος; Σημαίνει ότι, εάν έχουμε συμφωνήσει ότι επιτυχημένη είναι μια πολιτική διαχείρισης καταστροφών όταν δεν έχουμε κανέναν νεκρό, τότε, δεν θα μπορεί κανένας να ισχυρίζεται το αντίθετο. Και εάν το κάνει, τότε θα κρίνεται από τους πολίτες.

Σημιεωτέον ότι σχετικό ρυθμιστικό πλαίσιο διαθέτει και η Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια (βλ. ν. 3032/2004). Μόνο που η εφαρμογή του είναι προαιρετική! Σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε εκείνη η υπηρεσία που τα πάει κακά να διορθωθεί, να συγχωνευτεί η να καταργηθεί.

Το «επιτελικό» κράτος  της ΝΔ δεν εφαρμόζει ούτε καν το παλαιότερο ρυθμιστικό πλαίσιο στοχοθεσίας και αποδοτικότητας, πολλώ δε μάλλον δεν έχει προτείνει ένα πιο σύγχρονο. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να δίνει εμβόλιμες και προσωρινές λύσεις, αγιογραφώντας  τις πρωτοβουλίες των υπουργών και απομακρύνοντας τις βιώσιμες λύσεις τόσο σε νεώτερα όσο και σε παλαιότερα προβλήματα.

Οι λύσεις στα προβλήματα προϋποθέτουν πολλές και μεγάλης έκτασης μεταρρυθμίσεις. Αλλά η συντηρητική παράταξη ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν διακρίθηκε για την μεταρρυθμιστική της ορμή.

Δημοσίευση από “thecaller.gr”