Αναγκαία η ήττα του σχεδίου Πούτιν.. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Χωρίς αμφιβολία το σχέδιο Πούτιν για την Ουκρανία (και Ευρώπη ) όπως το προωθεί  με τις  βάρβαρες πολεμικές  ενέργειες θα πρέπει να ηττηθεί. Και ήδη  οι  ενέργειες του   «επιτυγχάνουν» σε σημαντικά πολικά  πεδία τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά στα οποία  στόχευε   ως βαθύτερες,   έσχατες επιδιώξεις. Ηττώνται.   Ειδικότερα ,  ο Βλ. Πούτιν «πέτυχε»    τα ακόλουθα εξόχως σημαντικά ( και ευεργετικά)   με την επιθετικότητά του:

Πρώτον, έδωσε μια νέα αίσθηση  αποστολής,  ρόλο και  δυναμισμό στο ΝΑΤΟ. Μόλις πριν δύο χρόνια ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν είχε περιγράψει το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικά νεκρό». Σήμερα και ως συνέπεια της Ρωσικής επιθετικότητας το ΝΑΤΟ γνωρίζει νέα άνθηση, νέα ελκυστικότητα με αιτήματα από νέες χώρες για ένταξη (Σουηδία, Φινλανδία), με αύξηση αμυντικών δαπανών, κ.λπ.  Το ΝΑΤΟ ξανα-αναστήθηκε μέσα από τις φλόγες του πολέμου που ο Βλ. Πούτιν άναψε στην Ευρώπη. Ενώ δηλαδή επεδίωκε μια νέα δομή ασφάλειας, νεκρανάστησε τον παλαιό και βαθύτατα μισητό γι’ αυτόν οργανισμό ως τον κεντρικό θεσμό ασφάλειας. 

Δεύτερον, , κάτι παρεμφερές φαίνεται να κάνει  και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν  η πανδημία συνέβαλε καταλυτικά στην ενίσχυση των εξουσιών της Ένωσης στο πεδίο της πολιτικής υγείας, οικονομίας ( ίδρυση Ταμείου Ανάκαμψης , κλπ.), η  Ρωσική  επιθετικότητα/απειλή ωθεί  την  Ένωση προς την κατεύθυνση της αποφασιστικής ενίσχυσης του ρόλου της στο πεδίο της κοινής άμυνας και  κοινής εξωτερικής πολιτικής. Με πλέον δραματική εξέλιξη την απόφαση της Γερμανίας να προχωρήσει σε εντυπωσιακή αύξηση αμυντικών δαπανών και ενεργό  στήριξη  του στόχου  της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας.  Παράλληλα με την απόφαση της ΕΕ να διαθέσει για πρώτη φορα  πόρους για την αγορά  στρατιωτικού εξοπλισμού υπέρ της Ουκρανίας. Αδιανόητες αποφάσεις μέχρι χτες. 

Τρίτον,  η Ρωσική επιθετικότητα αποκατέστησε και  την παραπαίουσα διατλαντική σχέση, τις σχέσεις δηλαδή μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Πάγιος στόχος της πολιτικής Πούτιν υπήρξε η επίτευξη του διαζυγίου ΗΠΑ – Ευρώπης. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Να αποκαταστήσει την ενότητα της Δύσης σε μια περίοδο που ακόμη και η ίδια η έννοια «Δύση» είχε αρχίσει να ξεθωριάζει.

Τέταρτον  , παρά τα   γραφόμενα, η συμπεριφορά Πούτιν    ενισχύει  τελικά ως παράπλευρη συνέπεια  το διεθνές δίκαιο,  συνθήκες και κανόνες τουλάχιστον στη «ζώνη των χωρών δημοκρατίας». Καθώς και την βασική  αρχή ότι τα  σύνορα δεν μπορούν να αλλάξουν με τη βία, με τον  πόλεμο.  Και από την άποψη αυτή και αντίθετα με την τρέχουσα φιλολογία, εξασθενίζει δεν ενισχύει τις οποιεσδήποτε διαθέσεις του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν (έστω κι αν ακόμη  ο τελευταίος θα  ήθελε να μπει στον πειρασμό να μιμηθεί τον Βλ.  Πούτιν).  Η Δύση «πολεμά» ιδεολογικά  τον Πούτιν με όπλα την επίκληση  στο σεβασμό του  διεθνούς  δικαίου , στο απαραβίαστο των συνόρων και στην εθνική κυριαρχία. Και γι’ αυτό το σκοπό ξεσκόνισε και κραδαίνει (ως όπλα)  όλα τα κείμενα (Συνθήκες, Χάρτες, Πρωτόκολλα) της μεταπολεμικής περιόδου. Η επαναβεβαίωση της ισχύος του διεθνούς δικαίου από τη Δύση δεν (μπορεί να) εξαιρεί τον Ερντογάν  εάν η  Τουρκία  θέλει να ανήκει σ’ αυτήν.. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο τελευταίος  βγήκε ανοιχτά  υπέρ του σεβασμού της κυριαρχίας της Ουκρανίας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών Συνθηκών!

Η ήττα του σχεδίου Πουτιν αποτελεί κεντρική προϋπόθεση για μια μελλοντική Ευρωπαϊκή και παγκόσμια τάξη που θα στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο, κανόνες, αρχές, θεσμούς συνεργασίας και όχι στο δίκαιο του ισχυρού και την αυθαιρεσία…

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”